Page 339 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

әvvәlcә meyitә, sonra Rozettayla mәnә baxdılar vә gördüm
ki, onlardan biri әliylә sürücüyә işarә edir. Sanki demәk
istәyirdi: “Bizlik deyil, sür gedәk”.
Maşın Rozarionun meytinin yanından keçәn kimi sürәtini
artırdı vә tezliklә döngәdә gözdәn itdi. Bu zaman Rozarionun
oturacağın altında gizlәtdiyi bükülü yadıma düşdü; әlimi
uzadıb, bükülünü götürdüm vә qoynumda gizlәtdim. Bunu
görәn Rozetta narazılıqla başını yellәdi. Hәr halda, mәnә elә
gәldi. Birdәn-birә arxamda әylәc qıcırtısı eşitdim, yanımızda
bir yük maşını dayandı.
Sükan arxasında italyan oturmuşdu. Alçaqboylu, saçları
tökülmüş, solğunbәnizli bir kişi idi, sifәtini tәr basmışdı,
domba gözlәri vardı, bakenbardları, az qala, çәnәsinә çatırdı.
Üz-gözündәn narazılıq yağırdı, deyәsәn, bir az qorxmuşdu.
Amma pis adama oxşamırdı. Deyәsәn, sadәcә özü dә istәmәdәn,
cәsarәtli hәrәkәt etmәli olduğu üçün ürәyinin dәrinliklәrindә
öz taleyini qınayırdı.
– Burada nә olub? – başını kabinәdәn çölә çıxarıb, әlini
sükandan ayırmadan soruşdu.
– Hansısa kişilәr maşınımızı saxladılar, bu oğlanı öldürüb
qaçdılar. Bizi qarәt etmәk istәyirdilәr. Biz qaçqınıq…
– Hara qaçdılar? – sözümü yarıda kәsdi.
Әlimlә meşәni göstәrdim; o, ürkәk nәzәrlәrlә mәn
göstәrdiyim tәrәfә baxıb, tәlәm-tәlәsik dillәndi:
– Tez olun, maşına oturun, Romaya getmәk istәyirsinizsә,
tәlәsin. Bir az tez olun, Allah xәtrinә.
Hiss etdim ki, bir az da lәngisәk, sürüb gedә bilәr, cәld
Rozettanın әlindәn yapışıb maşından düşdüm. Sürücü isә
ağlamsınmış sәslә qışqırdı:
– Meyiti kәnara çәkin, onun üstündәn keçmәyәcәyik ki,
tәlәsin!

339