Page 336 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

ucadan oxumağa başladı. Amma o dәqiqә hiss elәdim ki, bu,
hәminki tәmiz, mәlahәtli, nәşәli sәs deyil. Rozetta mahnının
sözlәrini dә düzgün oxumur, motivlәri qarışdırırdı. Bunu özü
dә hiss edib dedi:
– Daha oxuya bilmirәm, ana, hәvәsim yoxdur.
“Oxuya bilmirsәn, çünki Rozario dizlәrini sığallayır, çünki
sәn daha әvvәlki Rozetta deyilsәn, artıq hisslәrin korşalıb,
amma әvvәllәr bülbül kimi cәh-cәh vururdun…” – ona belә
demәk istәdim. Di gәl, yenә dә cәsarәtim çatmadı.
Qәfildәn Rozario bәyan etdi:
– Mahnıya qulaq asmaq istәyirsinizsә, mәn oxuya bilәrәm.
Vә öz xırıltılı sәsiylә pozğun, әdәbsiz bir mahnı oxumağa
başladı. O qәdәr әsәbilәşdim ki, birdәn-birә başım gicәllәndi,
halım pislәşdi. Birincisi, ona görә ki, Rozetta artıq oxuya
bilmirdi, bu qabiliyyәtini dә itirmişdi, ikincisi dә, Rozarionun
sәsi әsәblәrimә toxunurdu.
Maşın sürәtlә Çisternaya yaxınlaşırdı. Böyük xarabalığa
çevrilmiş Çisterna Terraçinadan fәrqlәnmirdi. Әn çox yadımda
qalan meydandakı fәvvarә oldu. Әtrafda bütün evlәr dağıdılmışdı,
fәvvarәnin hovuzu isә zir-zibillә dolu idi. Hovuzun ortasında
bir qolu qopmuş, barmaqları sınıb tökülmüş başsız heykәl
vardı (başının yerindә qara, dәmir qarmaq gözә dәyirdi). Başı
vә bir qolu olmasa da, heykәl mәnә canlı kimi göründü.
Burada da ins-cins gözә dәymirdi – adamların hamısı ya
dağlara qaçmış, ya da xarabalıqların arasında gizlәnmişdi.
Çisterna da arxada qaldı, biz adda-budda, topa-topa bitmiş
mantar ağaclarının arasıyla irәlilәmәyә başladıq. Nә evlәr
gözә dәyirdi, nә kәndlilәr. Bizi hәr tәrәfdәn gövdәsi sıyrılmış,
eybәcәr hala salınmış ağaclar әhatә edirdi. Torpaq başdan-
başa yaşıl mamırla örtülmüşdü. Hava pislәşmәyә başladı,
dәniz tәrәfdә yelpik kimi düzülmüş kiçik ağ buludlar göründü.
Get-gedә yelpik daha geniş açılmağa başladı. Adama elә
gәlirdi ki, yelpiyin dәstәyi dәniz tәrәfdә qalıb, sıxlaşmaqda
olan boz buludlar isә açılaraq bütün sәmanı bürüyür.

336