Page 333 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

yaxırdı. Yol kәnarında sıralanmış ağacları toz basmışdı, maşın
sürәtini azaldanda yarpaqların arasında gizlәnmiş cırcıramaların
aramsız cırıltısı eşidilirdi. Cırcıramaların sәsini eşidәndә, tozlu
yolu, hisli barıları, yoldakı peyin qalıqlarını dimdiklәyәn vә
birdәn-birә qanad çalıb havaya yüksәlәn torağayları görәndә
mәni ağlamaq tutdu. Bu, mәnim kәndim idi, mәnim doğma
kәndim. Burada doğulub-böyümüş, aclıqdan vә müharibәdәn
qaçıb, bura pәnah gәtirmişdim. Kәndim mәnә yaşlaşıb әldәn-
ayaqdan düşmüş, amma yenә dә öz övladlarından kömәyini
әsirgәmәyәn, hәr şeyi başa düşәn, bağışlayan xeyirxah ananı
xatırladırdı. Doğrudur, kәndә bu dәfәki gәlişim heç dә yaxşı
qurtarmadı; artıq dәyişib başqa adam olmuşdum, amma kәnd
hәminki kәnd idi: yenә dә günәş nur saçır, mәnim buz bağlamış
ürәyimdәn savayı, hәr yeri isidirdi. Cavan, şövqlü vaxtlarımızda
cırcıramaların sәsi bizә nәğmә kimi gәlirdi, amma indi bu sәs
qulaqlarımı cırmaqlayır, mәni tәngә gәtirirdi. Haçansa hisslәrimi
coşduran, mәnә doğma gәlәn isti, quru toz iyindәn boğulurdum,
sanki kimsә öz ağır әliylә ağız-burnumu tutmuşdu.
Bu dәfә kәndim mәnә dönük çıxmışdı vә mәn Romaya
bütün ümidlәrini itirmiş, mәyus, peşman adam kimi qayıdırdım.
O qәdәr dәrdliydim ki, göz yaşlarımı saxlaya bilmirdim.
Üzümü yana tutmuşdum ki, Rozetta vә Rozario ağladığımı
görmәsinlәr. Buna baxmayaraq, qızım ağladığımı sezdi.
– Niyә ağlayırsan, ana?
Rozettanın sәsi o qәdәr mehriban, şәfqәtliydi ki, bir anlığa
ümidlәndim; mәnә elә gәldi ki, möcüzә baş verib, qızım
әvvәlki Rozettaya çevrilib. Başımı çevirib, cavab vermәk
istәyәndә gördüm Rozetta әlini Rozarionun dizinin üstünә
qoyub. Onların bir neçә dәqiqәdir ki, susub hәrәkәtsiz qalmasının
sәbәbi indi mәnә çatdı. Mәnim qızım, gözüm önündәcә,
oğlanla yaxınlıq elәmәk istәyirdi. Sәsindәki mehribanlıq vә
mülayimlik dә buna görәymiş. Hәyasızlar, günün günortaçağı
gör nә işlә mәşğuldurlar! Onlar vәhşi heyvan kimiydilәr,
harada gәldi, necә gәldi cütlәşmәyә hazır olan çöl heyvanları
kimi.

333