Page 337 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

Birazdan günәş buludların arxasında görünmәz oldu, әtrafda
hәr şey tutqun, boz rәngә büründü. Qırmızı mantar ağacları bu
bozluğun içәrisindә qәribә görkәm almışdı. Heç yerdә hәyat
әlamәti görünmürdü, maşının sәs-küyünә baxmayaraq, adama
elә gәlirdi ki, hәr yan sükuta qәrq olub – nә quşların, nә
cırcıramaların sәsi eşidilirdi. Rozetta mürgülәyirdi, Rozario
maşını sürә-sürә siqaret çәkirdi, mәnsә yol kәnarında sıralanan
ağ daşları sayır, meşәnin dәrinliklәrinә baxır, amma heç nә
görә bilmirdim. Döngәlәrin birindә maşın qәfildәn yavaşıdı,
az qala, başım qabaq şüşәyә dәyәcәkdi, özümü birtәhәr
tarazlayıb yerimә oturdum vә gördüm ki, yola bir teleqraf
dirәyi uzadılıb; mantar ağaclarının arxasından üç kişi çıxaraq,
әllәrini yellәyә-yellәyә bizә tәrәf gәlir.
– Nә oldu? – yuxudan ayılan Rozetta soruşdu.
Ona cavab verәn olmadı, çünki nә baş verdiyini özüm dә
bilmirdim, Rozario isә maşından düşüb, kişlәrә doğru
addımlamaqdaydı. O kişilәri yaxşı xatırlayıram, elә indi dә
onları min adamın içindә tanıyaram. Üçü dә cır-cındır içindәydi,
amma o vaxtlar elә hamı cır-cındırda gәzirdi. Biri alçaqboylu,
enlikürәk, sarışın kişiydi, qәhvәyi kostyum geymişdi; ortayaşlı,
hündürboy, çal saçları pırtlaşıq olan ikinci kişi elә arıq idi ki,
gözlәri çuxura düşmüşdü; üçüncü – qarasaç, enlisifәt, adi
oğlan idi, bir suyundan Rozarioya oxşayırdı. Rozarionun
maşından düşәndә cibindәn bir bükülü çıxarıb, tәlәm-tәlәsik
oturacağın altında gizlәtdiyini görmüşdüm. Başa düşmüşdüm
ki, bu, puldur. Ağacların arxasından çıxan kişilәr isә yolkәsәn
idilәr. Bundan sonra hәr şey çox tez baş verdi. Heyrәtdәn
donub-qalmış Rozettayla mәn baş verәnlәri yük maşınının
çirkli şüşәsinin arxasından seyr edirdik. Tozlu şüşәnin üzәrindә
yağış vә öldürülmüş böcәk izlәri vardı. Әtrafda hәr şey daha
vahimәli vә tutqun görünürdü, çünki boz buludlar göy üzünü
tutmuşdu. Çirkli şüşәnin arxasından gördük ki, Rozario kişilәrә

337