Page 334 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Utandığımdan ağlayıram, – dedim.
Bunu eşidәndә Rozetta sanki diksindi, hәtta mәnә elә
gәldi ki, әlini oğlanın dizindәn götürmәk istәyir. Amma әclaf
Rozario onun әlini tutub, yenidәn dizinin üstünә qoydu. Rozetta
yüngülcә müqavimәt göstәrdi, bәlkә dә, mәnә elә gәlirdi,
çünki oğlan onun әlini buraxandan sonra daha etiraz etmәdi.
Bir daha anladım ki, Rozettanın kişiylә fiziki yaxınlıq istәyi
abır-hәyanı üstәlәyir. Bәlkә dә, o, heç abır-hәyanın nә olduğunu
bilmir...
Maşın nәhәng çinar ağaclarının әmәlә gәtirdiyi yaşıl tağın
altında şәhәrә doğru şütüyür, adama elә gәlirdi ki, yaşıl
qalereyanın içindәn keçib gedir. Arabir ağacların sıx budaqları
arasından günәş şüaları sızır, asfaltın üzәrindә işıq lәkәlәri
әmәlә gәtirirdi, bu zaman asfalt cavan heyvanın dәrisi kimi
parıldayırdı. Rozetta ilә Rozarionun çıxardığı hoqqanı görmәmәk
üçün üzümü pәncәrәyә tutub oturmuşdum. Bir az fikrim
dağılsın deyә әtrafı seyr edirdim. Biz su basmış әrazilәrdәn
keçib gedirdik: almanlar geriyә çәkilәrkәn su bәndlәrini
partlatmışdılar. Әkin-biçin sahәlәri tamamilә su altında qalmışdı.
Suyun içindә ağacların çәtiri vә evlәrin xarabalıqları gözә
dәyirdi. Monte San Biadjonu keçәndәn sonra dәniz kәnarı ilә
irәlilәmәyә başladıq. Sәrin külәk mavi dalğaları sahilә doğru
qovur, suyun üzündә işıqlar sayrışırdı. Adama elә gәlirdi ki,
dәniz günәşә gülümsünür. Bu da Terraçina; Terraçina Fondidәn
dә pis gündәydi. Evlәrin divarları dәlmә-deşik idi, pulemyot
güllәlәri, top mәrmilәri onları xәlbirә çevirmişdi, pәncәrәlәr
korların gözünü xatırladırdı. Bәzi pәncәrәlәrdә mavi işıq
görsәnirdi – bu, uçulub-dağılmış, yalnız bir divarı qalmış
evlәrin pәncәrәsiydi. Әtraf böyük xarabalığı xatırladırdı, hәr
şey tozla örtülmüşdü, hәr tәrәfdә sarı su gölmәçәlәri gözә
dәyirdi. Terraçina bomboş idi, hәr halda, mәnә elә gәldi, çünki
nә baş meydanda (meydandakı fәvvarә zir-zibillә dolu idi), nә
dә xarabalıqların arasında dәnizә doğru uzanan yolda ins-cins

334