Page 320 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Rozetta çarpayıda oturub ayaqqabılarını çıxarırdı. O dikәlib
üzümә baxdı vә heç nә olmamış kimi adi sәslә dedi:
– Klorindo evlidir, ana, iki uşağı var, ailәsi Frozinonedә
yaşayır.
Bunu eşidәndә cin atına mindim, bilirsiniz, mәn çoçarayam,
biz çoçaralar isә çılğın xalqıq, adamı bıçaqlayıb cәhәnnәmә
vasil elәmәk bizim üçün bir qurtum su içmәk kimidir. Artıq nә
etdiyimin fәrqinә varmadan, Rozettanın üzәrinә cumdum,
boğazından yapışıb çarpayıya yıxdım vә hirslә onu
yumruqlamağa başladım. O, әllәrini üzünә tutmuşdu, mәnsә
onu döyür, qarğış tökürdüm:
– Sәni öldürәcәyәm… sәn fahişә olmaq istәyirsәn, amma
ola bilmәyәcәksәn, çünki sәni öz әlimlә öldürәcәm.
Zәrbәlәrimdәn qorunsa da, nә dinib-danışır, nә dә qaçıb
qurtulmağa çalışırdı. Nәhayәt, onu döymәkdәn yoruldum, o
isә hәlә dә qımıldanmırdı – üzünü yastığa tutub, hәrәkәtsiz
uzanmışdı. Bilmirәm, bәlkә dә, ağlayır, ya da nәsә fikirlәşirdi.
Uzun müddәt özümә gәlә bilmәdim, çarpayıda oturub, gözümü
ona zillәmişdim. Get-gedә daha çox ümidsizliyә qapılırdım:
başa düşürdüm ki, onu öldürsәm belә, heç nә әldә etmәyәcәm;
Rozetta mәnә qulaq asmır, artıq heç vaxt mәnim sözümü
dinlәmәyәcәk. Qәzәbimi boğa bilmәyib, yenidәn çığırdım:
– O yaramaz Klorindoyla da danışacam, görәk o sırtıq
mәnә nә cavab verәcәk.
Rozetta qalxıb çarpayıda oturdu, gözlәri qupquru idi,
üzündә etinasız bir ifadә vardı. Sakit sәslә dedi:
– Klorindonu bir daha görmәyәcәksәn, o, öz ailәsinin
yanına qayıtdı. Daha Fondidә işlәmәyәcәk. O, Fornizoneyә
getdi; bu gün axşam vidalaşdıq. Bir daha onunla görüşmәyәcәm.
Onun qayınatası xәbәr göndәrib ki, Klorindo arvadının yanına
qayıtmasa, gәlib qızını aparacaq. Klorindo isә arvadının
pullarından asılıdır, odur ki, onun yanına qayıtmağa mәcburdur.
Elә bil başımdan bir qazan qaynar su tökdülәr: heç vaxt
fikirlәşmәzdim ki, Rozetta bu barәdә belә rahat danışacaq,

320