Page 314 - alberto moravia_Макет 1
P. 314

Alberto Moravia

            Onunla çәnәlәşmәyin xeyri yox idi; artıq ona hirslәnmirdim
            dә. Şam yemәyindәn sonra yenә samanlığa getdim, bu dәfә
            mәni yuxu tutdu. Gecәnin bir alәmindә eşitdim ki, samanlığın
            qapısı yavaş-yavaş açılır. Çevrilib baxanda gördüm ki, Rozetta
            barmaqlarının ucunda içәri girir. Onu ay işığında aydın
            görürdüm: әlhavasına tumbanın yanına gәldi, orada bir az
            qurdalanıb, şamı yandırdı. Gözlәrimi qıyıb, özümü yatmış
            kimi göstәrdim. Şamın zәif işığında gördüm ki, başdan-ayağa
            tәzә paltar geyinib, demәli, Konçetta haqlıymış. Әynindә
            yüngül qırmızı parçadan don vardı, ağ köynәk, hündürdaban
            ayaqqabı, tәzә corab geymişdi. Әvvәlcә jaketini çıxartdı, şam
            işığında onu diqqәtlә nәzәrdәn keçirdikdәn sonra çarpaynın
            başlığından asdı. Sonra әtәyini çıxarıb, jaketin yanından asdı.
            İndi tәkcә alt paltarındaydı. Qara alt paltarının deşiklәrindәn
            әti görünürdü. Oturub, ayaqqabılarını da soyundu, işığa tutub,
            onlara diqqәtlә baxdıqdan sonra sәliqәylә çarpayının altına
            qoydu. Bundan sonra alt paltarını da soyunmağa başladı.
            Bütün bәdәniylә qıvrıla-qıvrıla, ipәk alt köynәyini çıxaranda
            gördüm altdan belinә lentlәrlә bәzәdilmiş qara korset bağlayıb.
            Rozetta heç vaxt korset bağlamazdı – nә qara, nә dә alabәzәk.
            Corabı aşağı sürüşmәsin deyә baldırına girdә rezin bağlayardı.
            Bu qara korset onu tamamilә dәyişdirmişdi. Mәnә elә gәlirdi
            ki, qarşımdakı Rozetta deyil, bu vücud da başqasınındır.
            Rozettanın mәsum, bakirә qızlara xas sağlam, qıvraq, gül
            qoxuyan әndamını elә bil dәyişdirmişdilәr. Bu qara korset ona
            әdәbsiz, nalayiq görkәm verirdi: indi qızın baldırları daha ağ,
            qarnının aşağı nahiyәsindәki tüklәrin rәngi soluxmuş kimi
            görünürdü; sağrıları sanki yuvarlaqlaşmış, qarnı irәli çıxmışdı.
            Bu, mәnim qızım Rozettanın bәdәni deyildi, Klorindonun
            mәşüqәsinin bәdәniydi. Gözümü qaldırıb onun üzünә baxdım;
            sifәti dә dәyişmişdi. Şam işığında o, acgöz, diqqәtli, ehtiyatlı
            fahişәlәri xatırladırdı – uzun müddәt küçәlәri dolaşmış, әldәn-
            әlә keçmiş, gecәyarısı evә qayıdıb pullarını sayan fahişәlәri.
            Artıq dözә bilmәyib, ucadan adını çağırdım:

             314
   309   310   311   312   313   314   315   316   317   318   319