Page 311 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

Bir müddәt ikimiz dә susduq, sonra birdәn-birә üzümü
Rozettaya tutub, sәrt sәslә dedim:
– Sәnә nә olub, deyә bilәrsәn, sәnә nә olub? Mikeleyә
yazığın gәlmir, onun taleyinә acımırsan? Axı sәn onu se-
virdin…
Onun üzünü görә bilmirdim, çünki başını yana әymişdi,
üstәlik, samanlıqda göz-gözü görmürdü.
– Hә, heyif ondan, – qızımın sәsini eşitdim.
– Sәsinin tonu xoşuma gәlmir!..
– Necә demәliyәm ki?
– Rozetta, sәnә nә olub, de mәnә! Bu bәdbәxtә görә niyә
ağlamırsan, niyә gözündәn bircә damla yaş çıxmır: axı o,
mәnim, sәnin kimi fağır insanları müdafiә etmәk istәyirmiş,
әsl müqәddәslәr kimi ölüb…
Rozetta cavab vermәdi. Yenә ürәk-göbәyim düşdü, onun
qolundan yapışıb silkәlәmәyә başladım:
– Nә olub sәnә? De görüm, nә olub?
Rozetta qolunu әlimdәn çәkib sakit sәslә dedi:
– Mәni rahat burax, ana.
Bir müddәt hәrәkәtsiz oturub, gözümü qaranlığa zillәdim.
Rozetta yanımdan qalxıb, o biri çarpayıya uzandı vә arxasını
mәnә çevirdi. Mәn dә yerimә uzandım vә tezliklә yuxuya
getdim.
Yuxudan ayılanda artıq gecә düşmüşdü. Rozettanın çarpayısı
boş idi. Bir müddәt arxası üstә, hәrәkәtsiz uzandım: qalxıb iş
görmәyә heyim yox idi. Divarın o üzündәn Konçettanın sәsi
gәlirdi – evin qabağındakı otluqda kiminlәsә söhbәt edirdi.
Gücümü toplayıb, yataqdan qalxdım, samanlıqdan çölә çıxdım.
Konçettaya yaxınaşıb soruşdum:
– Rozetta hanı? Onu görmәmisәn?
– Elә bilirdim, xәbәrin var: o, Klorindoyla getdi, – Konçetta
cavab verdi.
– Necә yәni getdi?

311