Page 310 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Amma o yoxdu, ölüb, artıq heç nә elәmәk mümkün deyil.
Sözün düzü, bu nәhs xәbәri eşidәn Rozettanın davranışı mәni
Mikelenin ölümündәn dә çox yandırırdı. Konçetta haqlıydı:
biz müharibә şәraitindә yaşayırdıq vә özümüz dә müharibәnin
bir parçasına çevrilmişdik. İnsanlar sanki heç vaxt dinc hәyat
sürmәmişdi.
Nәhayәt, mәn kәtildәn qalxanda Klorindo dedi:
– Gedәk, qalacağınız yerә baxaq.
Biz arvadın arxasınca hәminki samanlığa gәldik. Amma
indi burada ot-әlәf әvәzinә üç çarpayı qoyulmuşdu.
– Bu çarpayılar Fondidәki mehmanxana sahibinindir;
yazığın bәxti yoxdur – hәr şeyini oğurlayıblar, mehmanxana
bomboşdur, qu desәn, qulaq tutular. Qış aylarında bu çarpayılar
bizә bir az pul qazandırdı. Qaçqınlar çox idi, zavallıların
hamısı qaraçı kimi cır-cındırın içindәydi. Onlar çarpayıya
görә bizә pul ödәyirdilәr, indi bir az pulumuz var. Mehmanxana
sahiblәri isә burada yoxdurlar, harasa qaçıb gediblәr: kimi
deyir Romadadırlar, kimi dә Neapolda olduqlarını söylәyir.
Әlbәttә, onlar qayıdıb gәlәndә çarpayılarını özlәrinә qaytaracağıq –
biz düzgün adamlarıq, әliәyri deyilik. Hәlәlik isә çarpayılardan
bir az pul qazanmaq pis olmazdı. Cüzi mәblәğdәn söhbәt
gedir. Müharibәdir dә, neylәyәsәn…
Bu zaman Klorindo onun sözünü kәsdi:
– Bu iki sinyoradan heç nә almayacaqsan, eşidirsәn,
Konçetta?
– Heç onlardan nәsә alaram? – Konçetta cavab verdi. –
Axı biz bir ailәyik.
– Yemәklәrini dә verәrsәn, – Klorindo әlavә etdi, – sonra
hesablaşarıq.
– Әlbәttә, әlbәttә, yemәklәrini bizimlә yeyәrlәr. Düzdür,
biz adi yemәklәr yeyirik, adi kәndli yemәklәri. Ümid edirәm
ki, narazı qalmazsınız.
Nәhayәt, hamı çәkilib gedәndәn sonra samanlığın qapısını
örtdüm, içәriyә qaranlıq çökdü. Gәlib Rozettanın yanında
çarpayıya әylәşdim.

310