Page 305 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

çığıra-çığıra әdәbsiz mahnı oxuyurdu. Aydın mәsәlәdir, çox
nәşәli, hәdsiz dәrәcәdә şәn idi: insanlar әsarәtdәn qurtulmuşdu,
hәr yerdә azadlıq havası duyulurdu, artıq nә istәsәn elәyә
bilәrdin. O da istәdiyini elәyirdi. Amma bu, heç nәyә mәhәl
qoymayan, heç kәsi saya salmayan yaramazın azadlığı idi.
Rozettayla mәnim azadlığım isә Romaya qayıtmaq, yenidәn
әvvәlki hәyata başlamaq imkanından ibarәt idi. Sәrt döngәlәrdәn
birindә özümü saxlaya bilmәyib yana әyildim vә gördüm ki,
oğlan bir әliylә maşını idarә edir, o biri әliylә Rozettanın
qolunu sığallayır. Maraqlıydı ki, Rozetta oğlana etiraz etmir,
mәn dә bir ana kimi ona mane olmurdum. Amma bütün bunlar
bir neçә gün әvvәl baş versәydi, qiyamәt qopardı… Әgәr
Madonna öz möcüzәvi gücündәn istifadә edib, mehrabın
önündәcә mәrakeşlilәrin Rozettanı zorlamasına mane ola
bilmәmişdisә, mәn yazıq, Klorindoya neylәyә bilәrdim…
Sürәtlә aşağıya enib, tanış şoseyә çıxdıq. Şosenin bir
tәrәfindә uca dağlar, o biri tәrәfindә portağal bağları uzanırdı.
Biz son dәfә burada olanda, yolda tankların vә әsgәrlәrin
әlindәn tәrpәnmәk olmurdu, amma indi hәr yer sükuta qәrq
olmuşdu. Yolun üstünә әyilmiş ağaclar vә günәş olmasaydı,
fikirlәşmәk olardı ki, qış geri qayıdıb; alman işğalı hәlә davam
edir; insanlar başını çölә çıxarmaqdan qorxur. Yolda ins-cins
gözә dәymirdi, yalnız arabir eşşәyini qabağına qatıb aparan
kәndlilәrlә rastlaşırdıq. Әtrafı sәssizlik bürümüşdü. Tezliklә
maşın şosedәn çıxıb Fondiyә tәrәf buruldu. Şәhәrin küçәlәri
bomboş idi, evlәr tamamilә dağıdılmışdı, hara baxsan,
xarabalıqlar vә iy-qoxulu gölmәçәlәr görürdün. Arabir
gördüyümüz adamların cındırından cin ürkürdü, hәr şey bir ay
әvvәl, almanların burada olduğu vaxtlardakı kimiydi. Bunu
Klorindoya deyәndә onu gülmәk tutdu:
– Deyirdilәr, ingilislәr gәlәndә bolluq olacaq. Düzdür,
bolluq gәtirirlәr, amma yalnız iki-üç günlüyә – gәlib buradan
keçәndә adamlara nabat, siqaret, un, pal-paltar paylayırlar.

305