Page 299 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

çılpaq ayaqları göründü. Xeyli uzaqda dayansam da, mәnә elә
gәldi ki, onun baldırlarında quruyub qaysaqlanmış qan izlәrini
görürәm. O, daşın üstünә oturub, ayaqlarını araladı, suyu
ovuclayıb, qarnının aşağı hissәsini yumağa başladı. Başını
çiyninә әyib tәlәsmәdәn, rahatca yuyunurdu, fәrqindә dә
deyildi ki, gün işığında ayıb yeri aydın görünür. Demәli, әbәs
yerә narahat olurmuşam: Rozetta bura yalnız yuyunmaq üçün
gәlibmiş. Bu mәnzәrәyә baxanda içimdәn bir gizilti keçdi,
ürәyim ağrıdı. Әlbәttә, onun intihar etmәsini istәmirdim, hәtta
bu barәdә düşünәndә belә dәhşәtә gәlirdim; amma Rozettanı
çayın sahilindә bu vәziyyәtdә görәndә, onun gәlәcәyi ilә bağlı
bәrk qorxu keçirmәyә başladım. Mәnә elә gәldi ki, qız kilsәdә
başına gәlәnlәrlә barışıb, dinib-danışmaması, israrla susması
da çıxılmazlıq әlamәti yox, taleyә tәslim olmağın göstәricisidir.
Mәnim bu ilk tәәssüratım, tәәssüf ki, sonradan özünü doğrultdu,
başa düşdüm ki, mәnim mәsum Rozettam hәyatın bütün ağrı-
acısını bircә anda dadmış hissiyyatsız, quru, dәrdli qadına
çevrilib.
Qayanın üstündә oturub, ona uzun-uzadı tamaşa elәdim:
yuyunub qurulandı, sonra çayın mәcrası ilә qayıdıb yola çıxdı
vә daxmaya tәrәf irәlilәmәyә başladı. Bu zaman vәhşi heyvanlar
kimi heç nәyә әhәmiyyәt vermir, heç nәyi eyninә almırdı.
Onda mәn dә yerimdәn qalxıb daxmaya qayıtdım. Bir neçә
dәqiqәdәn sonra Rozetta gәlib çıxdı. Demәzdim üzündәn
sakitlik, ya rahatlıq yağır, sadәcә sifәtindә heç bir ifadә yoxdu.
Yemәk istәmәsәm dә, özümü acmış kimi göstәrib, ona dedim:
– Mәn acmışam, gәl yemәk yeyәk.
– Necә istәyirsәn, – o, etinasız cavab verdi.
Daxmanın yanındakı daşların üstündә oturub, konserv
qutularından ikisini açdıq. Rozetta acgözlüklә yemәyә cumdu:
elә iştahayla yeyirdi ki, ona baxdıqca tәәccüblәnirdim. Әlbәttә,
onun yemәkdәn imtina etmәsini istәmirdim, әksinә… sadәcә
mәnә elә gәlirdi ki, baş verәnlәrdәn sonra iştahası küsәcәk,

299