Page 297 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

Onda mәn dәliyi bir az da genişlәndirib, daxmanın içәrisinә
düşdüm. Dәliyin düz altında iki çәpiş dayanmışdı, o qәdәr
balacaydılar ki, dәlikdәn hoppanıb çıxa bilmәzdilәr. Küncdә
nәsә ağ bir şey gözümә dәydi, yaxınlaşıb gördüm ki, bir ağ
keçi böyrü üstә, hәrәkәtsiz uzanıb. Balaca bir çәpiş qabaq
dizlәri üstә çöküb, onun yelinindәn süd әmirdi. Әvvәlcә elә
bildim, keçi süd әmizdirdiyi üçün hәrәkәtsiz dayanıb, amma
yaxınlaşanda gördüm ki, çoxdan canını tapşırıb. Keçinin ağzı
açıq qalmışdı, gözlәrinә milçәklәr daraşmışdı. Keçi acından
ölmüşdü, çәpişlәr isә sağ qalmışdılar; çünki keçi son nәfәsinәcәn
onları әmizdirmişdi. Çәpişlәri bir-bir götürüb daxmadan çölә
çıxardım. Bundan әvvәl çıxardığım keçilәr acgözlüklә, ağına-
bozuna baxmadan kolların yarpaqlarını tәpişdirirdilәr. Çәpişlәr
dә dәrhal onlara qoşuldu vә birazdan hamısı kolluqların
arasında gözdәn itdilәr. İndi onlar daha ucadan mәlәyirdilәr,
sanki sәslәri geri qayıtmışdı; elә bil mәnә bildirmәk istәyirdilәr
ki, hәr şey qaydasındadır; onları acından ölmәkdәn qurtardığım
üçün tәşәkkür edirdilәr.
Ölü keçini çәtinliklә sürüyә-sürüyә daxmadan çıxardım,
iyi burnumuza gәlmәsin deyә xeyli uzağa apardım. Sonra
damdan endirdiyim külәşi daxmanın küncünә döşәdim: bu,
bizim yatacağımız olacaqdı. İşimi bitirib, Rozettaya dedim:
– Bir az uzanıb dincәlәcәm. Bәlkә, sәn dә uzanasan?
– Mәn burada otursam yaxşıdır, – sakitcә cavab verdi.
Külәşin üzәrinә uzandım. Kölgәdә uzanmışdım, damdakı
dәlikdәn mavi sәmanı görürdüm. Şüalar keçi qığları ilә örtülmüş
döşәmәyә sızırdı; gün işığında qığlar dәfnә ağacının meyvәciklәri
kimi parıldayırdı. Burnumu qıcıqlandıran pәyә qoxusu bütün
daxmanı sarmışdı. Özümü çox yorğun, xәstәhal hiss edirdim.
Öz-özümә fikirlәşirdim ki, ola bilsin, yorğunluq Rozettanın
dәrdini çәkmәyimә, halına acımağıma mane olur. Hәr dәfә bu
sәhnә gözlәrim önündә canlandıqca әhvalım pozulur, hәyata
nifrәt edirdim: Rozetta yolun ortasında dayanıb, gözәl ağ

297