Page 292 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

әtrafa boylanmağa başladım. Әvvәlcә döşәmәyә dağılmış
konserv qutularından savayı, gözümә heç nә dәymәdi. Sonra
fәhmlә baxıb, Rozettanı gördüm. O, mehrabın önündә uzanmışdı.
Onu ora әsgәrlәr sürüklәmişdi, nә bilim, bәlkә dә, özü qaçıb
orada gizlәnmәk istәmişdi. Üzüqoylu uzanmışdı, әsgәrlәr onun
әtәyini başına çәkmişdilәr, qurşaqdan aşağı çılpaq idi. Әsgәrlәr
necә qoyub getmişdilәrsә, elәcә, ayaqlarını yana açıb qalmışdı.
Qarnı sanki mәrmәrdәn idi, qarnının aşağı hissәsindәki açıq
rәngli qıvrım tüklәr çәpiş başını xatırladırdı. Baldırları qana
bulaşmışdı. Qanı görәndә, mәnә elә gәldi ki, Rozetta ölüb.
Amma yaxşı bilirdim ki, bu, onun mәhv edilmiş bakirәliyinin
qanıdır.
Yaxınlaşıb pıçıltıyla onu sәslәdim:
– Rozetta!
Qızdan sәs çıxacağına inanmırdım: doğrudan da, cavab
vermәdi, heç qımıldanmadı da. Ölә bilәcәyini düşünәndә yer
ayağımın altından qaçdı, az qala, yenә huşumu itirib yerә
yıxılacaqdım. Onun üzәrinә әyilib, donunu düzәltdim. Rozetta
gözlәrini geniş açıb, hansısa mәchul nöqtәyә zillәnmişdi.
Yerindәn tәrpәnmir, heç nә danışmırdı. Üzündә mәnә tanış ol-
mayan, qәribә bir ifadә vardı, gözlәri tәlәyә düşmüş, indicә
ovçunun onu öldürәcәyini gözlәyәn vәhşi heyvanın gözlәrini
xatırladırdı.
Qızımın yanında yerә әylәşdim; onu qucaqlayıb, azacıq
yuxarı qaldırdım vә bәrk-bәrk sinәmә sıxdım. Yalnız bunu
deyә bildim:
– Mәnim balam!
Hönkür-hönkür ağlamağa başladım. Sel olub axan göz
yaşlarım yanaqlarımdan süzülüb, ağzıma dolurdu. Göz yaşım
o qәdәr acıydı ki, elә bil hәyatımın bütün ağrı-acısı onda
cәmlәşmişdi. Ağlaya-ağlaya Rozettanın әyin-başını sәliqәyә
salmağa başladım. Cib yaylığımı çıxarıb, ayaqlarının vә qarnı -
nın qanını sildim, vәhşilәrin dartıb cırdığı lifçiyini düzәltdim,

292