Page 288 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

ho vuza töküldüyü yerdә zәrif lәpәlәr әmәlә gәlirdi. İstәr-
istәmәz düşündüm ki, qayalıqların arasından sızan bu bulaq
әbәdidir, vaxt gәlәcәk, dünyada nә mәn olacam, nә Rozetta,
hamımız haqq dünyasına qovuşacağıq, bu dәhşәtli müharibә
dә unudulacaq, amma bu sakit, gözdәniraq yerdә çağlayan
bulaq heç vaxt qurumayacaq. Әlbәttә, hәr şeyin bir sonu var –
mәn bura gәlәndә uşaq idim, indi yekә qızım var, amma
bulağın suyu heç vaxt qurtarmır. O, hәmişә axacaq, hәmişә
çağlayacaq. Su içmәk üçün bir az da aşağı әyildim vә… göz
yaşlarımı saxlaya bilmәdim. Başı su içmәyә qarışan Rozetta
bunu görmәdi. Dodaqlarımızı silib, yeşiklәri başımıza qaldırdıq
vә kәndә yollandıq.
Tәxmin etdiyim kimi, kәnd bomboş idi. Kәndi
bombalamamışdılar, çünki heç yerdә dağıntı izlәri yox idi,
sadәcә kәndlilәr öz evlәrini tәrk edib getmişdilәr. Yolun hәr
iki tәrәfinә sәpәlәnmiş miskin, yöndәmsiz, daş evlәr heç bir
xәtәr görmәmişdi, amma qapıları bağlı, pәncәrәlәri örtülü idi.
Adamı vahimәyә salan bu ölü evlәrin arasıyla addımladıqca
istәr-istәmәz qәbiristanlıq yadıma düşürdü. Başqa evlәr kimi,
atam evinin qapı-pәncәrәsi dә bağlıydı. Onun yanından keçәndә
qapını döymәyә dә ürәk elәmәdim; addımlarımı yeyinlәdib
Rozettaya heç nә demәdim. Nәhayәt, kәnd meydanına çatdıq.
Buradan kiçik kәnd kilsәsinә daş pillәkәn qalxırdı. Köhnә
kilsәnin mamır basmış divarlarında heç bir tәsvir vә ya başqa
bәr-bәzәk yox idi. Meydan heç dәyişilmәmişdi: naxışlı ağ vә
qara daşlardan tikilmiş hәminki pillәkәn, hәmişә yaz aylarında
olduğu kimi, sıx yarpaqla örtülmüş dörd-beş ağac, bir az
aralıda köhnә su quyusu. Çarxı pas atmış quyunun divarı da
kilsәnin tikildiyi daşlardan hörülmüşdü. Diqqәtlә baxanda
gördüm ki, kilsәnin ikisütunlu eyvanının altındakı qapı aralıdır.
– Gәl belә elәyәk, – Rozettaya dedim, – kilsәnin qapısı
açıqdır, gedәk bir az orada dincәlәk, sonra ayaqla Vallekorsa
gedәrik.

288