Page 290 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

ğu nu sezdim. Mәnә elә gәldi ki, bu, yolda rastlaşdığımız
hәmin qәribә әsgәrlәrdәn biridir. Canıma vicvicә düşdü, dәrhal
yerimdәn qalxıb, Rozettaya dedim:
– Gedәk buradan… Getsәk yaxşıdır.
Tәşvişә düşdüyümü görәn Rozetta xaç çәkә-çәkә ayağa
qalxdı, konserv yeşiyini başına qaldırmağa kömәk etdim, o
biri yeşiyi dә özüm götürdüm vә tәlәsik addımlarla çıxışa
doğru yönәldik. Qapını aralayıb bayıra çıxmaq istәyәndә,
türkә oxşayan bir әsgәrlә burun-buruna gәldik. Qırmızı başlıq
qoymuş, ağ mәlәfәyә bürünmüş әsgәrin çilli sifәtindә qәribә
bir ifadә vardı. Onun geniş açılmış qara gözlәri alışıb-yanırdı.
Әsgәr dodağının altında nәsә mızıldanaraq sinәmdәn geri
itәlәdi. Onun arxasında başqa әsgәrlәrin dә dayandığını gördüm,
hamısı qırmızı başlıq qoymuş, mәlәfәyә bürünmüşdülәr. Neçә
nәfәr olduqlarını ayırd elәyә bilmәdim, çünki mәni sinәmdәn
itәlәyәn kişi qolumdan tutub, kilsәnin içinә doğru çәkdi. Var
sәsimlә bağırdım:
– Burax mәni! Nә istәyirsiniz? Biz qaçqınıq!
Yeşik başımdan sürüşüb döşәmәyә çırpıldı, konserv qutuları
әtrafa dağıldı. Qarayağız kişi belimdәn yapışıb, bütün ağırlığını
üstümә saldı, o, mәni arxası üstә yıxmaq istәyirdi. Elә bu vaxt
Rozettanın ürәkdağlayan fәryadını eşitdim, dünya başıma
fırlandı. Var gücümlә çırpınıb, mәni әllәşdirәn kişinin әlindәn
qurtulmağa, Rozettanın kömәyinә qaçmağa çalışdım. Amma
әsgәr mәni elә bәrk tutmuşdu ki, güclә tәrpәnә bilirdim; onun
çәnәsindәn itәlәyib, sifәtini üzümdәn aralamağa cәhd edirdim,
o isә heç nәyә mәhәl qoymadan, mәni kilsәnin işıq düşmәyәn,
qaranlıq küncünә çәkirdi. Onda mәn Rozettadan da bәrk
fәryad qopardım. Elә bağırdım ki, özümün dә qulağım batdı –
bu çığırtıda Romanı tәrk edәndәn bu yana başımıza gәlәn
bütün müsibәtlәrin, ümidsizliyin, çıxılmazlığın ağrı-acısı vardı.
O, saçımdan yapışıb, arxaya elә çәkdi ki, elә bil başımı
qoparmaq istәyirdi. Bütün ağırlığını üstümә saldığı üçün axırda

290