Page 287 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

Bәzәn burada başqa kәndlәrdәn gәlәn qadınlarla da rastlaşırdım.
Bu yerlәrdә bizim kәndin suyundan yox idi, ona görә dә hamı
buradan su aparmağa gәlir, eşşәklәrin belindә, çәllәklәrlә su
daşıyırdılar. Bu, bütün әtrafda yeganә bulaq idi ki, yay aylarında
belә, suyu qurumurdu. Bolsulu, buz kimi soyuq bulaq idi. Bu
mağaranı çox sevirdim; uşaq vaxtı bura mәnә son dәrәcә
qәribә vә sirli bir mәkan tәsiri bağışlayırdı – hәm mәni özünә
cәzb edir, hәm dә qorxuya salırdı; tez-tez mağaradakı çarhovuzun
üzәrinә әyilir, suya uzun-uzadı tamaşa edirdim. Bulağın üstünü
örtmuş ayıdöşәyinin yarpaqlarına baxmaqdan doymurdum.
Suda öz әksimә baxmağı xoşlayırdım, su mәni olduğum kimi,
amma baş-ayaq göstәrirdi; ayıdöşәyinin yaşıl yarpaqları, qara
budaqcıqları göz oxşayırdı; üzәrindә su damcıları parlayan,
mәxmәr kimi yumşaq mamırdan gözümü çәkә bilmirdim;
mamır basmış divarlar, divarların önündә bitәn qırmızı çiçәklәr
başqa alәm idi. Mәni әn çox özünә çәkәn isә mağaranın özü
idi: kәnddә kimsә mәnә demişdi ki, özündә cәsarәt tapıb suya
atılsan, әsrarәngiz yeraltı dünyaya düşә bilәrsәn. Bu dünya
bizim dünyamızdan qat-qat gözәldir, hәr addımda ağzınacan
dәfinәylә dolu mağaralara, cırtdan varlıqlara, pәrilәrә rast
gәlirsәn. Nağıla o qәdәr inanmışdım ki… Böyüyәndәn sonra
da hәr dәfә mağaraya yolum düşәndә bu nağılı xatırlayır,
istәr-istәmәz fikirlәşirdim ki, bәlkә, bu, heç uydurma deyil,
hәqiqәtdir; suya atılmaq, yeraltı sәltәnәtin mağaralarına baxmaq
istәyirdim.
İçәri girib yeşiyi yerә qoydum, çarhovuzun pillәlәri ilә
yuxarı qalxdım vә әyilib suya baxmağa başladım. Çarhovuzun
üzәrindәki tağı mamır basmışdı, stalaktitlәrdәn su damcılayırdı.
Rozetta da gәlib çarhovuzun üzәrinә әyilmişdi. Hәrәkәtsiz,
duru suda әksimizә baxır, ah çәkmәkdәn özümü saxlaya
bilmirdim. Kiçik qız uşağıykәn bu suya baxdığım vaxtdan bu
yana çәkdiyim müsibәtlәri xatırlayırdım. O vaxtlar olduğu
kimi, indi dә ayıdöşәyinin sıx yarpaqları altında, bulağın çar -

287