Page 285 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

üçün bu boş yolda xeyli irәlilәmәli olacağıq. Yolun iki tәrәfinә
sәpәlәnmiş evlәri, kәnd meydanındakı kilsәni görmәk üçün
ürәyim gedirdi.
Belәcә, dinib-danışmadan, xeyli irәlilәyәndәn sonra növbәti
döngәlәrdәn birinin arxasında öz kәndimizi gördüm. Hәr şey
әvvәllәr gördüyüm kimiydi: kәndin girişindә mәnim yaxşı
xatırladığım iki ev vardı. Yol kәnarında bir-biri ilә üzbәüz
dayanan kirәmit damlı bu köhnә evlәr elә buralardan toplanmış
daşlardan tikilmişdi; tikildiyi vaxtdan bu yana ağardılmamışdı;
ona görә dә divarları mamır basmış, mәhzun görkәm almışdı.
Birdәn-birә bizә sürücülük etmәkdәn xoşlanmayan ingilisin
qarşısında özümü naqolay hiss etdim. Özümdәn asılı olmadan,
instinktiv olaraq, onun çiyninә toxunub dedim ki, gәlib çatmışıq,
burada düşәcәyik. Dәrhal maşını saxladı. Onu kәndin girәcәyindә
saxladığıma peşman olsam da, artıq gec idi. Maşından endik,
zabit konserv yeşiklәrini düşürmәyә kömәk etdi; ayrılanda
bizimlә gülә-gülә sağollaşdı:
– Özünüzә yaxşı baxın, sağ olun! – deyib maşını döndәrdi,
gәldiyimiz yolla geriyә doğru şütüdü.
Bir neçә saniyәdәn sonra maşın döngәdә gözdәn itdi vә
biz yolun ortasında tәk qaldıq. Yalnız bundan sonra fikir
verdim ki, әtrafda ins-cins gözә dәymir. Yalnız vadidә әsәn
mülayim bahar külәyinin yüngül küyü eşidilirdi. Kәndin
girәcәyindәki evlәrә bir daha, bu dәfә diqqәtlә göz yetirdim:
onların pәncәrәlәri bağlıydı, qapılarına xaç şәklindә taxta
vurulmuşdu. Dalağım sancdı, fikirlәşdim ki, ola bilsin, sakinlәri
kәnddәn çıxarıblar. Yalnız indi başa düşdüm ki, Fondini tәrk
etmәmәliydik. Fondidә başımıza bomba yağsa da, adam
içindәydik, tәk deyildik. Qorxudan nitqim tutuldu. Birtәhәr
özümә gәlib, qorxumu yenmәk üçün Rozettaya dedim:
– Deyәsәn, kәnddә heç kәs yoxdur, yәqin, hamısını
köçürüblәr. Elә isә burada lәngimәyә dәymәz, gәl birbaşa
Vallekorsa gedәk. Uzaq deyil, vur-tut bir neçә kilometr olar,
ya olmaz. Bәxtimiz gәtirsә, keçib gedәn yük maşınlarından
birini saxla yarıq: bu yolda maşınlar çox olur.

285