Page 281 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

onun әri vә mәn süfrә arxasında oturmuşuq; qonşu otaqdan
körpә uşaq sәsi gәlir, Rozetta qalxıb yan otağa keçir vә
qucağında uşaq qayıdır, öz yerinә keçib köynәyinin düymәsini
açır vә uşağı әmizdirmәyә başlayır; uşaq anasının döşündәn
ikiәlli yapışıb, hәrisliklә süd әmir. Uşağa sarı әyilmiş Rozetta
eyni zamanda şorba qaşıqlayır. İndi süfrә arxasında dörd
nәfәrik: Rozettanın әri, Rozetta, körpә vә mәn. Bütün bunları
yuxulu-yuxulu tәsәvvürümdә canlandırırdım vә mәnә elә
gәlirdi ki, doğrudan da, nәnәyәm. Nәnә olmaq xoşuma gәlirdi,
bundan ötrü sinov gedirdim – artıq sevgiyә ehtiyacım yox idi,
tezliklә qocalmaq, nәnә olmaq vә Rozettayla, onun uşaqları
ilә birgә xoşbәxt ömür sürmәk istәyirdim. Hәr dәfә yuxudan
ayılanda çarpayıda uzanmış Rozettanı görürdüm, demәli, bütün
bunlar tәkcә yuxu deyildi, tezliklә gerçәyә çevrilә bilәrdi.
Bunun üçün vaxt itirmәdәn Romaya qayıtmalı, әvvәlki
hәyatımıza qovuşmalıydıq.
Gün batandan sonra qalxıb çarpayıda oturdum vә әtrafa
göz gәzdirdim. Rozetta hәlә yuxudan ayılmamışdı. O, әtәyini
vә bluzunu çıxarmışdı, toranlıqda ağ çiyinlәri, dolğun qolları
görünürdü. Bir ayağını qatlamışdı, az qala, dizi çәnәsinә
dәyirdi, köynәyi yuxarıya dartılmışdı deyә baldırları da
açılmışdı. Ondan acıb-acmadığını soruşdum. Qımıldanmadan
başıyla “yox” işarәsi verdi. Qalxıb küçәyә çıxmağı, şәhәrdә
gәzişmәyi tәklif etdim. Buna da razı olmadı. Onda mәn dә
yerimә uzandım vә bu dәfә dәrin yuxuya getdim. Başımıza
gәlәn hadisәlәrdәn sonra heyimiz qalmamışdı, elә hey yatmaq
istәyirdik. Biz indi saat mexanizminin boşalmış yayı kimiydik:
yayını yaxşı-yaxşı sıxmayanda saat işlәmәdiyi kimi, indi bizim
dә doyunca yatıb dincәlmәyә ehtiyacımız vardı.

281