Page 275 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

– Elәdir! Hәr şeyimizi itirdik. Bomba sığınacağımızı mәhv
etdi, çamadanlarımız sәnin verdiyin konservlәrlә birgә uçqunun
altında qaldı.
Zabitin sifәti ciddilәşdi. Rozettanın görkәmi, palçığa
bulaşmış mәsum üzü çox kәdәrliydi.
– Sizә yenә әrzaq verәrәm, – zabit dedi, – üstәlik, bәzi
geyim әşyaları da alacaqsınız. Tәәssüf ki, bundan savayı,
әlimdәn heç nә gәlmir.
– Bizә kömәk elә, Romaya qayıdaq, – ona dedim. – Orada
hәr şeyimiz var.
Amma o, dünәn dediklәrini tәkrarladı:
– Romaya necә gedәcәksәn? Heç biz özümüz ora gedib
çıxa bilmәmişik.
Bu sözlәrin müqabilindә heç nә deyә bilmәzdim. Odur ki,
sakitcә onun verdiyi konserv qutularını götürdüm. Bundan
sonra qolunda sarğı olan italyan bizi başqa otağa apardı –
burada adamlara pal-paltar paylayırdılar. Özüm dә bilmirәm
niyә, onlarla vidalaşanda dedim:
– Ata-anam Vallekors yaxınlığındakı bir kәnddә yaşayır.
Bәlkә, “yaşayırdılar” demәliyәm, çünki onların öldü-qaldısından
xәbәrim yoxdur. Bizә kömәk elәyin, onların yanına gedәk:
orada hamını tanıyıram, ata-anamı tapmasam da, özümә gün
ağlaya bilәrәm.
O, bir müddәt üzümә zillәnib, yumşaq, amma qәtiyyәtli
sәslә boyun qaçırdı:
– Hәrbi maşınlarda mülki şәxslәri daşımağa icazә verilmir.
Bu, qәti qadağandır. Yalnız Amerika ordusu üçün işlәyәnlәr
hәrbi maşınlardan istifadә edә bilәr, o da yalnız müstәsna
hallarda. Tәәssüf edirәm, amma sizinçün heç nә elәyә bilmәrәm.
Zabit bunu deyib, arxamızda dayanmış qadınlara sarı
çevrildi; başa düşdüm ki, bizdәn yaxa qurtarmaq istәyir,
qolunda ağ sarğı olan italyanın ardınca getdim.
Amerikalı zabitlә söhbәtimizi eşidәn italyan, binadan çıxan
kimi bizә dedi:
– Elә dünәn әr-arvad iki qaçqını hәrbi maşında öz kәndlәrinә
apardılar. Amma onlar sübut etmişdilәr ki, qışda öz evlәrindә
275