Page 274 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

italyan dilindә suallar verdi, nәhayәt, cibindәn siqaret çıxarıb
Rozettanın ağzına soxdu vә çıxıb getdi. Әsgәr gedәndәn sonra
da Rozetta yerindәn tәrpәnmәdi – sir-sifәti palçığa bulaşmış
qızcığaz, ağzında siqaret, sakitcә oturub gözünü mәchul bir
nöqtәyә zillәmişdi. Başqa vaxtlar olsaydı, adam gülmәkdәn
ölәrdi, amma indi bu mәnzәrә ürәk dağlayırdı.
Günorta oldu, nәsә fikirlәşmәk lazım idi – heç olmasa,
özümüzә yemәk tapmalıydıq. Rozettaya dedim ki, Fondiyә
qayıdıb, neapolitan dialektindә danışan hәmin amerikalı zabiti
tapmaq lazımdır. Qalxıb könülsüz-könülsüz şәhәrә doğru
addımladıq. Küçәlәr yenә dә bazarı xatırladırdı: adam әlindәn
tәrpәnmәk olmurdu. İnsanlar evlәrin xarabalıqları, gölmәçәlәr,
zirehli maşınlar arasında ora-bura vurnuxurdular. Döngәlәrdә
dayanmış amerikalı polislәr bu bәdbәxt insan kütlәsinin
hәrәkәtini tәnzimlәmәyә çalışsalar da, heç nә alınmırdı. Gәlib
meydana çatdıq vә mәn yenidәn bәlәdiyyә binasına doğru üz
tutdum. Burada dünәnkindәn dә çox adam vardı: bәlәdiyyә
binasında yenә әrzaq paylayırdılar. Bu dәfә burada müәyyәn
nizam-intizam yaradılmışdı, polislәr adamları, piştaxta arxasında
konserv paylayan amerikalıların sayına görә üç sıraya
düzmüşdülәr. Hәr amerikalının yanında qoluna ağ sarğı
bağlamış bir italyan dayanmışdı. Deyәsәn, bәlәdiyyә işçilәri
idi, amerikalılara kömәk edirdilәr. Birdәn gözüm dünәnki
zabitә sataşdı, o da piştaxtanın arxasında dayananların
içәrisindәydi. Onunla görüşәnәdәk növbәdә xeyli dayanmalı
olduq. Zabit bizi dәrhal tanıdı:
– Xoş gördük, – o, gülә-gülә bizi salamladı. – Bәs Romaya
getmәdiniz?
Mәn әyin-başımıza işarәylә:
– Görmürsünüz nә gündәyik? – dedim.
O, üst-başımıza diqqәt yetirib, mәsәlәnin nә yerdә olduğunu
anladı.
– Gecә bombardmanı?

274