Page 270 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

quru otlar bәdәnimizә batır, rahat yatmağa qoymurdu. Lakin
bütün bunlara baxmayaraq, bu, mәnim hәyatımın әn xoş
saatları idi, buna әminәm. Arabir gözümü açıb pәncәrәdәn
günәş nuruna boyanmış çinar ağaclarına baxırdım. Get-gedә
günәş qüruba enir, çinarların yarpaqları öz şuxluğunu itirirdi.
Toplar isә susmaq bilmir, bir-birinin ardınca atәş açırdılar.
Hәr dәfә atәş açılanda Rozettanı daha bәrk qucaqlayır, bağrıma
basıb oxşayırdım. Bu dәqiqәlәrdә özümü göyün yeddinci
qatında hiss edirdim. Elә yorğun idim ki, gurultu-partıltıya
baxmayaraq, bir saata qәdәr yatdım. Dәrin yuxuya getmişdim –
yuxu-filan görmәdim. Ayılanda yenә dә top sәslәri eşitdim,
bildim ki, mәn yuxuda olanda da topçular atәşi dayandırmayıb,
yenә sevindim. Nәhayәt, axşam düşdü, otaq zülmәtә qәrq
oldu, toplar birdәn-birә susdu. Bir neçә saat sürәn artilleriya
atәşindәn sonra qulaqbatırıcı sükut әtrafı sardı. Birazdan kilsә
zәnginin sәsi, it hürüşü, öküz böyürtüsü eşidildi, adamlar
yavaş-yavaş küçәyә çıxmağa başladılar. Biz yarım saat da
mürgülәdikdәn sonra qalxıb evdәn çıxdıq. Artıq gecәydi, göy
üzündә saysız-hesabsız ulduzlar sayrışırdı, havadan biçilmiş
ot әtri gәlirdi. Via Apia tәrәfdәn mühәrrik sәslәri, dәmir-
dümür cingiltisi gәlirdi: hücum davam edirdi.
Evә gәlib çörәklә konserv yedik vә yenidәn otun üstünә
uzanıb bir-birimizә qısıldıq. Artıq atәş sәslәri gәlmirdi. Dörd-
beş saat, bәlkә, daha çox yatdıq. Qәfildәn elә bil mәni
dümsüklәdilәr: hövlnak qalxıb, yerimdә oturdum. Otaqda hәr
şey gur, titrәk yaşıl işığa qәrq olmuşdu. Bu işıqda hәr şey yaşıl
görünürdü: divarlar, tavan, altımızdakı ot topası, Rozettanın
üz-gözü, qapı, döşәmә. İşıq get-gedә güclәnir, az qala, fiziki
ağrı verirdi. Birazdan o qәdәr şiddәtlәndi ki, lap dözülmәz
oldu. Sonra birdәn-birә söndü vә qaranlıqda ulartıya bәnzәyәn,
tükürpәdici hava hücumu siqnalı eşidildi. Romanı tәrk etdiyim
vaxtdan bu lәnәtә gәlmiş siqnalı eşitmәmişdim. Başa düşdüm
ki, alman tәyyarәlәri bizi bombalayır.

270