Page 260 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Ayaqqabı? – bunu deyib qızın baldırını әllәmәyә başladı.
Onun әlindәn vurub hirslә dedim:
– Әlini çәk… Çoçidir dә, bunda nә var?.. Әlini yığışdır,
qızıma toxunmağa qoymayram.
Bu dәfә dә özünü elә göstәrdi ki, guya dediklәrimi başa
düşmür. Fotoparatı götürüb, barmağını Rozettanın çoçisinә
tuşladı:
– Fotoqrafiya?
– Hә, – dedim, – biz çoçi geyirik, amma şәklini çәkmәyә
icazә vermәyәcәyik. Çünki şәkli aparıb Amerikada göstәrәcәksәn,
deyәcәksәn ki, italyanlar ayaqqabı üzü görmәyiblәr, çoçi
geyirlәr. Bax Amerikada qırmızıdәrililәr yaşayır. Biz onların
şәklini başqalarına göstәrib desәk ki, Amerikada hamı xoruz
kimi başına lәlәk qoyub gәzir, nә deyәrdiniz? Hә, mәn
çoçarayam vә bununla fәxr edirәm; amma sәnin üçün italiyalı,
romalıyam, başa düşdün? Yığışdır fotoaparatını, gözüm
görmәsin!
Nәhayәt, israr etmәyin nәticә vermәyәcәyini görüb,
fotoaparatı kәnara qoydu. Çirkli gölmәçәlәrin içindәn keçәn
avtomobil daş-kәsәkli yolda atlana-atlana, şәhәrin baş meydanına
gәlib çıxdı. Meydan әsl bazara oxşayırdı, adam әlindәn
tәrpәnmәk olmurdu. Adamlar buradakı böyük binanın әtrafını
sarmışdılar. Bu, bәlәdiyyә binasına oxşayırdı. Möcüzә sayәsindә
binaya heç nә olmamışdı, yalnız divarlarında qәlpә yerlәri
görünürdü. Bayaqdan bәri ağzını açıb, kәlmә kәsmәyәn sarışın
әsgәr başıyla işarә elәdi: “düşün”. Maşından düşdük, qarasaç
burada gözlәmәyi tapşırıb, harasa getdi. Bir az sonra o, italyana
oxşayan başqa bir amerikalı hәrbçi ilә gәldi. Bizә çatar-çatmaz
hәrbçi dedi:
– Mәn italyanca danışa bilirәm.
O, guya “italyanca” danışmağa başladı, әslindә isә, bu,
Neapol limanında yükdaşıyanların kobud, yava danışığını
xatırladırdı. Amma heç olmasa, bununla bir-birimizi başa düşә
bilirdik.

260