Page 259 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

Kütlәnin ortasında dayanmış kiçik avtomobilә yaxınlaşdım.
Maşında iki әsgәr oturmuşdu – biri mavigözlü, çilli, sarışın
bir oğlandı; digәri isә qarasaç, sivriburun, nazik dodaqlı,
nisbәtәn yaşlı kişi.
– Romaya necә getmәk olar? – onlardan soruşdum.
Sarışın heç biz tәrәfә baxmadı: o, saqqız çeynәyir, әlindәki
kitabı vәrәqlәyirdi. Qarasaç әsgәr isә ciblәrini eşәlәyib, bir
qutu siqaret çıxardı.
– Biz siqaret istәmirik, çәkәn deyilik, yaxşısı budur, deyin
görәk, Romaya necә getmәk olar?
– Roma? – qarasaç әsgәr, nәhayәt, dillәndi, – yox Roma.
– Necә yәni yox?
– Almanlar Roma.
O, yenә ciblәrini eşәlәyib, bu dәfә nabat çıxardı, amma
götürmәdim.
– Bizә nәsә vermәk istәyirsәnsә, onda çörәk ver, – dedim, –
konfetә ehtiyacımız yoxdur. O qәdәr acı çәkmişik ki, belә
şirin şeylәrlә dәrdimizi yüngüllәşdirә bilmәzsiniz.
Dediklәrimi başa düşmәdi. Oturacağın altından fotoaparat
çıxarıb, işarәylә şәklimizi çәkmәk istәdiyini bildirdi. Sәbrim
tükәndi, dözә bilmәyib qışqırdım:
– Әyin-başımızı görmürsәn? Görmürsәn mağara insanlarına
oxşayırıq, niyә şәklimizi çәkmәk istәyirsәn? Çox sağ ol!
Aparatını yığışdır.
Onun israr etdiyini görüncә, fotoaparatı әlindәn alıb,
oturacağın üstünә qoydum. Deyәsәn, bu dәfә nә demәk
istәdiyimi başa düşdü, çevrilib, ingilis dilindә әsgәr yoldaşına
nәsә dedi. Yoldaşı gözünü kitabdan ayırmadan, könülsüz cavab
verdi. Onda әsgәr qapını açıb, başıyla işarә etdi ki, maşına
әylәşәk. Әylәşdik. Sarışın әsgәr kitabı kәnara qoyub, mühәrriki
işә saldı. Maşın insanların vә xarabalıqların arasından keçib
sürәtlә irәliyә doğru şığıdı. Bir az getmişdik ki, qarasaç әsgәr
çevrilib, mәnim kimi çoçi geymiş Rozettanın ayaqlarını
süzmәyә başladı. Nәhayәt, әyilib çoçiyә toxundu.

259