Page 252 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

istәyirdim… Belә gözәl gündә hamısı yas içindәydi, çünki
Mikele qayıtmayıb.
Bir qәdәr susub, fikirlәşdim ki, Rozetta mәndәn yaxşı
adamdır: sәhәrin gözü açılmamış, durub onlara gedib, hal-
әhval tutub. Әhvalının korlanacağından da qorxmayıb. Özümdәn
utandım, xudbin fikirlәrimә görә xәcalәt çәkdim.
– Mәnim gözәl qızım, ağıllı balam, sәn mәndәn qat-qat
yaxşı adamsan, çünki daha ürәklisәn. Bütün mәşәqqәtlәr
arxada qaldığı üçün elә xoşbәxtәm ki, Festagilә getmәyә ürәk
elәmәdim.
– Mәn özümü mәcbur elәmәdim, ana: Mikelenin xәtrini
çox istәyirәm. Onlara baş çәkmәsәm, özümü bağışlamazdım.
Zavallı Mikelenin fikrindәn bütün gecәni yatmamışam. Anası
haqlıymış: Mikele evә qayıtmadı.
Yola çıxmaq vaxtı gәldi. Romadan gәtirdiyimiz çamadanı
daxmanın ortasına qoyduq; mitili çıxmış pal-paltarımızı –
Sant-Yeufemiyada yağlı yundan toxuduğum isti köynәklәri,
әtәklәri, corabları, yaylıqları sәliqәylә çamadana yığdıq.
Yevangelistdәn aldığımız qoyun pendirini, bir torba lobyanı,
qarğıdalı unuyla kәpәyin qarışığından bişirdiyim çörәyi dә
paltarların yanına qoyduq. İstәdim kәndlilәrdәn aldığım
boşqabları vә stәkanları da götürәm, amma sonra fikrimi
dәyişdim. Onlar elә pәncәrәnin önündә qaldı. Vәssalam.
Çamadanlarımızı bağladıq vә bir dәqiqәliyә çarpayının üstünә
әylәşib, әtrafa boylandıq: otağımız mәnә hәddәn artıq kәdәrli
göründü, bu mәhzun mәnzәrә ürәyimi sızlatdı. Hәyatımın әn
dәhşәtli günlәrini bu çirkli divarların arasında keçirmişdim,
buna baxmayaraq, indi buranı hәmişәlik tәrk edib getmәk
mәnә ağır gәlirdi. Düz doqquz ay burada oturub, günlәri,
saatları, dәqiqәlәri saymışdım. Elә günlәr olmuşdu ki, ümidsizliyә
qapılıb, özümә ölüm arzulamışdım. Burada qaldığım vaxtlarda
әn çox arzuladığım bir şey vardı – azadlıq. Dünyada hamı
azaddırsa, bundan gözәl vә әdalәtli heç nә ola bilmәz. İlk dәfә

252