Page 248 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Kaş ki bu mәqamda almanın üzünün ifadәsini görәydiniz!
O, yorğunluğunu unudub, qәfildәn sәs gәlәn tәrәfә döndü vә
atәş açdı. Xoşbәxtlikdәn, güllә heç kimә dәymәdi, maçeranın
daşlarına çırpılıb, kәnara sovruldu. Amma alman niyyәtinә
çatdı – gözü qorxmuş qaçqınlar vә kәndlilәr Mikeleyә kömәk
etmәk fikrindәn daşındılar. Hamı qaçıb, oradan uzaqlaşdı vә
almanın Mikeleni tapançayla itәlәdiyinә kәnardan baxmağa
başladı. Bu sәhnә hәlә dә gözlәrim önündәn getmir: alman
әlindә tapança tutub, Mikele isә onun qabağına düşüb gedir.
Yadımdadır, Mikelenin şalvarının bir balağı o birindәn uzun
idi, yeriyәndә ayağının altına düşürdü, o biri balağı isә o
qәdәr gödәk idi ki, topuğu görünürdü. İndi o, ayağını sürüyә-
sürüyә yeriyirdi, elә bil ayaqlarından daş asılmışdı, bәlkә dә,
fikirlәşirdi ki, biz nә yollasa, onun qaçıb-qurtulmasına kömәk
edәcәyik. Beş alman vә Mikele yanımızdan keçib, vadiyә
aparan cığırla irәlilәmәyә başladı, birazdan kolluqlarda gözdәn
itdilәr. Alman atәş açanda Filippo da hamıyla birgә qaçıb
aralıda dayanmışdı. Almanlarla Mikelenin kolluğa girdiyini
görәndә o, birdәn-birә yırtıcı hevan kimi nәrildәdi vә onların
arxasınca qaçmaq istәdi. Kәndililәr vә qaçqınlar kişini zorla
tutub-saxladılar. Filippo durmadan bağırır, oğlunu sәslәyir,
hönkür-hönkür ağlayırdı. Birazdan arvadı ilә qızı da gәlib
çıxdı. Sәn demә, heç nәdәn xәbәrlәri yoxmuş, adamlardan
soruşub öyrәnәndәn sonra onlar da Filippoya qoşulub ağlamağa,
Mikelenin adını çağırmağa başladılar. Bacısı ağlaya-ağlaya
deyirdi:
– Niyә mәhz indi, hәr şeyin qurtardığı bir vaxtda?
Bilmirdik, onlara necә tәsәlli verәk, dәrdli adamı sözlә
ovundurmaq olmur, gәrәk dәrdin sәbәbini aradan qaldırasan,
buna isә bizim gücümüz çatmırdı. Nәhayәt, Filippo bir qәdәr
toxdadı, arvadının çiynini qucaqlayıb evә apardı.
– Görәrsәn, o qayıdacaq… mütlәq qayıdacaq, qayıtmaya
bilmәz… onlara yolu göstәrib qayıdacaq.
Qızı ağlaya-ağlaya atasının sözlәrinә qüvvәt vermәyә
çalışırdı:

248