Page 245 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

Qorxudan özümü itirdim; tapançadan yox, almanın gözünün
ifadәsindәn qorxmuşdum. Onun gözlәri tәlәyә düşmüş, amma
hәlә dişlәrini qıcırdadan vәhşi heyvanın gözlәrini xatırladırdı.
Mikele isә heç nә olmamış kimi, üzünü Rozettaya tutub dedi:
– Qaç atama de ki, almanlar üçün bir az çörәk versin.
Mikelenin sәsi dәyişmişdi, sanki almanlara bildirmәdәn,
Rozettaya demәk istәyirdi ki, buradakı vәziyyәti atasına
çatdırsın. Rozetta Filipponun evinә sarı qaçdı. Biz yerә uzanmış
almanların yanında dayanıb, gözlәmәyә başladıq. Bir müddәt
susduqdan sonra alman dillәndi:
– Biz tәkcә çörәk istәmirik… Sizlәrdәn kimsә bizimlә
gedib, şimala aparan cığırı göstәrәcәk.
– Cığır odur, orada, – Mikele yamacla yuxarı qalxan cığırı
göstәrdi.
– Onu özüm dә görürәm, – sarışın dedi, – amma biz bu
dağları tanımırıq, bizә bәlәdçi lazımdır. Bax bu qız olsa, pis
olmaz.
– Hansı qız?
– Çörәk dalınca gedәn qız.
Damarımda qanım dondu: müharibәnin qızğın çağında
mәnim Rozettamı aparsalar, Allah bilir, bir daha onu görә
bilәcәyәmmi? Mәndәn fәrqli olaraq, Mikele sakit görünürdü:
– Bu qız buralı deyil, dağları sizdәn dә pis tanıyır.
– Elә isә – sarışın dәrhal cavab verdi, – bizimlә siz
gedәcәksiniz, hörmәtli sinyor. Axı siz buralısınız, elә deyil-
mi?
İstәdim Mikeleyә qışqıram ki: “Sәn dә buralı deyilsәn axı,
bunu onlara de”, – amma macal tapmadım. Mikele o qәdәr
düzgün adam idi ki, yalan danışmağı özünә sığışdıra bilmәzdi.
Odur ki, almana dedi:
– Elәdir, buralıyam, amma mәn dә dağları tanımıram,
çünki şәhәrdә böyümüşәm.
Cavabında alman qәhqәhә çәkib gülmәyә başladı:

245