Page 241 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

bir anlığa mәnә elә gәldi ki, mәrmi bizim evә dәyib. Qaça-
qaça bayıra çıxanda gördük ki, mәrmi bizdәn bir az aralıda,
maçerada partlayıb; maçeranın bir hissәsi qopub aşağıya
yuvarlanıb, mәrmi düşәn yerdә isә böyük bir çuxur әmәlә
gәlib. Hәr tәrәfә kökündәn qopmuş otlar vә tәzә torpaq
sәpilmişdi. Deyәsәn, sözlәrim Mikeleyә yalnız indi çatmışdı –
doğrudan da, ölüm bir addımlığımızda dolaşırdı. Mikele üzünü
bizә tutub:
– Arxamca gәlin, – dedi, – güllә tutmayan bir yer tapmalıyıq.
Maçeranın kәnarıyla qaça-qaça, çardağa bәnzәyәn qayanın
altındakı pәyәnin yanına gәldik.
– Bax buranı güllә tutmur, – hәrbi biliklәrini nümayiş
etdirmәk imkanı tapan Mikele çox mәmnun görünürdü. –
Gәlin yerә oturaq, bura mәrmi düşmәyәcәk.
Amma sәn saydığını say! Mikele sözünü bitirәr-bitirmәz,
bayaqkından da dәhşәtli partlayış sәsindәn qulaqlarımız batdı,
toz-torpaq vә tüstü hәr şeyi öz ağuşuna aldı. Pәyә rolunu
oynayan daxma gözümüzün önündәcә oyuncaq evcik kimi
dağılıb yerlә yeksan oldu. Artıq güllә tutmayan yer barәdә
danışmağın yeri deyildi – Mikele bizi itәlәyib yerә yıxdı vә
var gücüylә qışqırdı:
– Arxamca mağaraya tәrәf sürünün… mağaraya tәrәf
sürünün… ayağa qalxmayın, arxamca sürünün!
Mağara daxmanın arxasında yerlәşirdi. Dar girişi olan bu
kiçik mağaradan kәndlilәr hin kimi istifadә edirdilәr. Biz
Mikelenin arxasınca sürünә-sürünә mağaraya girdik, ürkmüş
toyuqlar qaqqıldaşaraq künc-bucağa tәpildi. Mağaranın tavanı
o qәdәr alçaq idi ki, burada oturmaq belә mümkün deyildi. Bir
saatdan çox belәcә, quş zılının içindә uzanılı qaldıq. Toyuqlar
artıq bizә öyrәşmişdilәr, hәtta üstümüzdә gәzir, saçımızı
dimdiklәyirdilәr. Mağaranın lap yaxınlığında, bir-birinin ardınca
yeni partlayış sәslәri eşidirdik.
– Yaxşı ki, buranı güllә tutmur, – Mikeleyә dedim.

241