Page 226 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Bura maraqlı adamlar toplaşıb: keşiş havalanıb, karabinerlәri
Almaniyaya aparıblar, polisin şalvarı әynindә durmur, şәhәrin
başçısı isә – özümü nәzәrdә tuturam – acından ölür. İt yiyәsini
tanımır, hәlә yaxşı ki, bir-birimizin әtini yemirik, әsl möcüzәdir.
Rahibә baxışlarını qazandan ayırmadan dedi:
– Bu, möcüzә deyil, Tanrının iradәsidir. Tanrı insanların
bir-birinә hәyan olmasını istәyir.
– Zarafatınızdan qalmırsınız, don Luici… – Tiko mızıldandı. –
Siz axı yaxşı bilirsiniz ki, mundirsiz polis adi kasıb-kusubdan
heç nәylә seçilmir. Mәnә mundir verin, burada nizam-intizam
yaradım.
Belә baxanda, düz deyirdi: bәzi hallarda mundir hәr şey
demәkdir. Әynindәki rahibә geyimi olmasaydı, bu yumşaqtәbiәtli,
xeyirxah, Tanrının yolundan çıxmayan qadının belә, burada
hörmәti olmazdı.
Bu haqda bәsdir… Keçi әtiylә bişirilmiş şorba o qәdәr
yağlıydı vә elә pis görünürdü ki, baxanda adamın ürәyi bu -
lanırdı. Şorbadan keçi iyi gәlirdi: ac olsam da, iyrәnә-iyrәnә
qaşığı ağzıma aparırdım. Yemәk yeyә-yeyә qaçqınların söhbәtini
dinlәyirdik. Elә bil Sant-Yeufemiyadaydıq – eyni mövzular,
hәminki söz-söhәt. Hamı ingilislәrin gәlişindәn, bombardmandan,
alman basqınlarından danışırdı. Fürsәt düşәn kimi soruşdum
ki, mәnә bir az әrzaq sata bilәrlәrmi? Sualım hamını tәәc cüb -
lәndirdi: onların heç nәyi yox idi, bizim günümüzdәydilәr –
özlәriylә gәtirdiklәrini yeyir, tapanda pulla alırdılar. Qaçqınlar
bizә mәslәhәt gördülәr ki, mağaranın arxasındakı daxmalarda
yaşayan çobanlara müraciәt edәk.
– Biz pendiri, keçi әtini onlardan alırıq. Xahiş edin, bәlkә,
sizә dә satarlar.
Dedim ki, artıq onların yanında olmuşuq, bizә heç nә
satmadılar. Cavabında “şәhәr başçısı” çiyinlәrini çәkdi:
– Yad adamlardan çәkinirlәr, onlara etibar etmirlәr, ona
görә heç nә satmaq istәmәyiblәr. Hәm dә malı baha satmağa
çalışırlar. Neylәmәk olar, bu tәrәflәrdә yalnız onlar heyvan
saxlayır, başqa heç yerdәn heç nә tapmaq mümkün deyil.

226