Page 221 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

– Mikele, elә ah çәkirsәn, elә bil bu mәnzәrә xoşuna
gәlmir, – gülә-gülә ona dedim.
– Elәdir, bu mәnzәrәyә baxanda halım dәyişir, çünki
gözәllik adamı başdan çıxara bilәr.
Aşırımı keçib, qayaların arasındakı cığırla irәlilәmәyә
başladıq; әvvәlcә cığır zorla görünürdü, adama elә gәlirdi ki,
kimsә iz qoyub. Get-gedә genişlәnәn cığır dağın qılıcına
qalxırdı. Cığırın hәr iki tәrәfi yarğan idi. Bir tәrәfdә Fondi,
digәr tәrәfdә kolluqlarla örtülmüş böyük dәrә gözә dәyirdi.
İlan kimi qıvrılan cığır uzandıqca uzanırdı. Nәhayәt, kolluqlarla
vә böyük palıd ağacları ilә örtülmüş dәrәyә gәlib çıxdıq.
Dәrәnin dibi daha çox uçuruma oxşayırdı, burada ins-cins
gözә dәymirdi. Kolluqların arasıyla qıvrıla-qıvrıla axıb bu
yerlәrin sakitliyini pozan kiçik çayın kәnarıyla xeyli yol getdik.
Cığır bizi başqa bir aşırıma gәtirib çıxardı, bundan sonra bir
qәdәr aşağı enib, yenidәn dağa dırmaşmağa başladıq. Xeyli
irәlilәdikdәn sonra, nәhayәt, dağın çılpaq, daşlı zirvәsinә
qalxdıq. Daşların arasında köhnә, günәşdә yanıb qaralmış bir
xaç gördük – әldәn-ayaqdan uzaq dağ başında bu xaçı, Allah
bilir, haçan qoymuşdular. Dağın qılıcıyla yolumuza davam
etdik vә qәribә bir yerә gәlib çıxdıq. Yuxarıdan baxanda, ovuc
içindәymiş kimi, kiçik bir yayla gözә dәyirdi. Talaya bәnzәyәn
bu kiçik әrazi pasxa çörәyini xatırladan nәhәng, qırmızı
qayanın altında yerlәşirdi. İri daşlarla örtülmüş bu әrazidә
tәkәmseyrәk palıd ağacları bitmişdi. Nәhәng, qoca palıd
ağaclarının çılpaq, küpәgirәn qarıların saçlarına oxşayan boz
budaqları sanki daşlara kölgә tuturdu. İrili-xırdalı daşların
hamısı kәllә qәnd kimi eyni formadaydı, elә bil bu qara,
hamar daşları yonub-hamarlamışdılar. Palıd ağaclarının vә
qayalıqların arasında çoxlu daxma qaralırdı. Daxmaların külәşlә
döşәnmiş qara damından tüstü burumları qalxırdı; daxmaların
önündә oturmuş qadınların bәzilәri nәsә toxuyur, digәrlәri
zivәyә paltar sәrirdi; әtrafda uşaqlar qaçışır, oyun çıxarırdılar;
kişilәr heç yerdә gözә dәymirdi, çünki bu kәnddә çobanlar

221