Page 216 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Düz deyirsәn, sәni böyüdüb boya-başa çatdıran, tәhsil
haqqını ödәyәn atan olmasaydı, indi ondan utanmazdın, demәli,
günahkar mәn özümәm.
Susmaq növbәsi Mikeleyә çatdı, o, bir müddәt fikrә gedib,
handan-hana belә cavab verdi:
– Sәn haqlısan… sizә qulaq asmalı deyildim… sizdәn
aralı gәzmәyә çalışacağam ki, yemәk-içmәk barәdә rahatca
danışa bilәsiniz.
Bundan sonra Filippo mülayim sәslә danışmağa başladı,
deyәsәn, mütәәssir olmuşdu – burada olduğumuz müddәtdә
ilk dәfәdi ki, oğul atasının haqlı olduğunu etiraf edirdi.
– İstәyirsәn, başqa şeylәrdәn danışarıq… Düz deyirsәn,
yemәk barәdә nә qәdәr danışmaq olar axı?.. Söhbәti dәyişmәk
lazımdı.
Amma Mikele birdәn qeyzlәndi, ilan vurmuş kimi dik
atılıb, bağırmağa başladı:
– Di yaxşı! Başqa nәdәn danışacağıq? İngilislәrin gәlişindәn?
Bolluqdan? Ticarәt sövdәlәşmәlәrindәn? Ortaqlarınızın oğurladığı
әşyalardan? Nә barәdә danışaq, hә?
Filipponun sözü kәsildi, heç nә deyә bilmәdi, çünki o
yalnız bunlardan danışırdı; Mikele mövzuların hamısını
sadaladıqdan sonra ağlına başqa heç nә gәlmirdi. Mikele çıxıb
getdi. Oğlunun uzaqlaşdığına әmin olandan sonra Filippo
başını yellәdi. Bununla demәk istәyirdi ki: “Oğlum orijinal
adamdır, neylәmәk olar, birtәhәr yola vermәk lazımdır”.
Qaçqınlar onu sakitlәşdirmәyә, bәlkә dә, ovundurmağa başladılar.
– Filippo, sәnin oğlun çox şey bilir… onun tәhsilinә
xәrclәdiyin pullar hәdәr getmәyib, fikir elәmә…
Elә hәmin gün Mikele atası ilә üz-göz olduğuna görә
peşmançılıq keçirmәyә başladı:
– Atam düz deyir, ona hörmәt etmirәm. Amma o, yemәkdәn
danışmağa başlayanda cin atına minirәm, özümü saxlaya
bilmirәm.

216