Page 214 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

nır dı – gözünü torpaqdan çәkmәdәn, başını aşağı salıb, yavaş-
yavaş addımlayan insanlar cәhәnnәmdәki ruhları xatırladırdı.
Kәnardan baxanda adama elә gәlirdi, insanların itiyi itib,
әslindә isә, onları itirmәdiklәri şeyi axtarmağa mәcbur edәn
aclıq idi. Kasnı toplamaq xeyli vaxt aparırdı – iki-üç saat,
bәzәn ondan da çox, dağı-daşı dolaşmalı olurduq. Bir qab
yemәk hazırlamaq üçün әtәk dolusu bitki toplamaq lazım
gәlirdi. Amma tezliklә yaxın hәndәvәrimizdә bitki tapmaq
müşkülә çevrildi, bunun üçün getdikcә daha uzaqlara üz
tutmalı olurduq. Әmәyimizin bәhrәsini dә doyunca dada
bilmirdik: iki-üç әtәk kasnı kökünü suda bişirdikdәn sonra
portağal böyüklüyündә iki-üç kürәcik alınırdı. Bundan sonra
onu әrinmiş piydә qızardırdım. Bu yemәk hәm qidalı olurdu,
hәm dә qarnımızı doyururdu. Kasnı toplayarkәn o qәdәr
yorulur, әldәn düşürdük ki, it әlimizdәn әppәk alırdı, bütün
günü başqa heç nәylә mәşğul ola bilmirdik. Axşam quru
qarğıdalı yarpaqlarından düzәldilmiş döşәyә uzanıb gözümü
yumanda da kasnı köklәri gözümün önündәn çәkilmirdi.
Saysız-hesabsız bitkilәr görünüb, yox olur, yatmağa qoymurdu.
Nәhayәt, mәnә elә gәlirdi ki, kasnı topasının üstünә yıxılıram…
Dediyim kimi, yemәk barәdә bitib-tükәnmәyәn söhbәtlәrdәn
boğaza yığılmışdıq. Sanki adamlar bu söz-söhbәtlә aclığı al-
datmaq, izi azdırmaq istәyirdi. Yemәyi mәn dә xoşlayıram –
ac adamın heç nәyә hәvәsi olmur, nә işlәyә bilir, nә dә rahatlıq
tapır. Bütün bunlar başa düşülәndir, amma danışmaq üçün
daha vacib, daha maraqlı mövzular var. Mikele dә bunu
deyirdi. Bundan başqa, acqarına yemәkdәn danışmaq – ikiqat
mәşәqqәtdir. Әn çox Filippo yemәkdәn danışırdı. Hәr dәfә
maçerada gәzişәndә görürdüm qaçqınları başına yığıb, daşın
üstündә oturub. Bir dәfә onlara yaxınlaşdım, dedim, görәsәn,
nә danışırlar.
– Yadınızdadır? – Filippo deyirdi, – Neapola zәng edib,
restoranda yemәk sifariş edirdik… Sonra dörd-beş yeyib-içәn

214