Page 224 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Doğrusu, heç tәәccüblәnmәmişdim – son vaxtlar başım o
qәdәr çәkmişdi ki, artıq heç nәyә heyrәtlәnmirdim. Keşiş bir
müddәt gözünü üzümdәn çәkmәdi, sonra yavaş-yavaş sifәtinin
ifadәsi dәyişdi – sanki mәni tanımışdı. Birdәn-birә yerindәn
dik atıldı, әlimdәn yapışıb uca sәslә dedi:
– Afәrin, axır ki, gәlib-çıxdın… gәl bu saatları mәnim
üçün qur.
Özümü itirib, әtrafa boylanmağa başladım. Qolumdan
bәrk-bәrk yapışan keşiş, caynağını ovuna sancmış qırğıya,
çalağana bәnzәyirdi. Gözünün ucuyla bu sәhnәni seyr edәn
qaçqınlardan biri oturduğu yerdәn sәslәndi:
– Onun dediyini elә, saatları qur. Evini, kilsәsini dağıdıblar,
o da saatlarını götürüb qaçıb, bir az havalanıb. Amma ziyansız
dәlidir… qorxma, rahat ol.
Bir az özümә gәlәndәn sonra Rozettayla saatları bir-bir
götürüb, qurmağa başladıq, daha doğrusu, özümüzü elә göstәrdik
ki, guya onları qururuq. Çünki, onsuz da, saatlar qurulu idi,
hamısı da vaxtı düz göstәrirdi. O, adi keşiş әdasıyla – әllәrini
arxasına, ayaqlarını da gen qoyub, qaşlarını çataraq bizә
baxırdı. İşimizi qurtarandan sonra sakit sәslә dedi:
– Artıq saatlar qurulub, günorta ibadәtinә başlaya bilәrәm…
yaxşı ki, gәldiniz, bu, lap yerinә düşdü.
Xoşbәxtlikdәn, elә bu vaxt mağaranın başqa bir sakini
bizә yaxınlaşdı – gәnc rahibәnin tәmkinli davranışı bizi
ürәklәndirdi. Rahibә sifәtdәn çox gözәl idi, az qala, bir-birinә
qovuşan qara qaşları yay gecәsindә iki ulduz kimi parıldayan
sakit gözlәrinә xüsusi rövnәq verirdi. Döşlüyünün vә rahibә
geyiminin digәr detallarının qar kimi ağappaq olduğunu görüb
tәәccüblәndim. Üstәlik, paltarı yaxşıca nişastalanmışdı. Bu
çirkli mağarada rahibә әyin-başını necә tәmiz saxlaya bilirdi?
O, mülayim, yumşaq sәslә keşişә müraciәt etdi:

224