Page 207 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

olub getsә, bugünkündәn yüz dәfә yaxşı süfrә açıb, hamınıza
qonaqlıq verәcәm.
Leytenanta lәnәtlәr yağdıran vәkil nifrәtini gizlәdә bilmirdi.
Nәhayәt, evә qayıdıb qәhvә içdik, vәkilin anası bizdәn
yumurtaları alıb, әvәzindә bir az un, bir az da paxla verdi.
Sağollaşıb yola düzәldik.
Yumurtaları una dәyişmişdik, artıq gec idi, mәn Sant-
Yeufemiyaya qayıtmaq istәyirdim. Vadidә rastlaşdığımız hәr
şey qanımı qaraldırdı: әvvәlcә yolda atları çәkib aparan rus,
sonra ağlını itirmiş qız, axırda da bu alman leytenantı.
– Onun sözlәri mәni lap cin atına mindirdi, – evә qayıdarkәn
Mikele dedi.
– Hansı sözlәri?
– Nә olsun ki, nasistdir, bәzi şeylәri düz deyirdi.
– Nәyә tәәccüblәnirsәn? Mәgәr nasist bәzi şeylәri düz
deyә bilmәz?
Başını aşağı salıb cavab verdi:
– Heç vaxt.
Mikeledәn soruşmaq istәyirdim: necә olur ki, insanları
odsaçan silahla yandırmaqdan hәzz alan bu azğın nasist
İtaliyadakı әdalәtsizliklәri görüb, dilә gәtirir? Mikele hәmişә
deyirdi ki, әdalәtsizliklәri görüb, dilә gәtirәn adamların әvәzi
yoxdur, belә adamları gözünün işığı sayır. Amma әdalәtsizliklәri
görәn bu filosof leytenant insanları öldürmәkdәn hәzz alır –
bu, istәr-istәmәz çaşqınlıq yaradırdı. Belә çıxırdı ki, әdalәt elә
dә yaxşı şey deyil. Gördüm ki, onsuz da, Mikelenin әhvalı
pozulub, ona әlavә suallar verib, qanını qaraltmaq istәmәdim.
Sant-Yeufemiyaya çatanda artıq axşam düşmüşdü.

207