Page 196 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

başa düşmürdülәr. O isә bizә baxa-baxa, koftasının düymәlәrin
açmağa davam edir, öz-özünә danışırmış kimi, dodaqlarını
tәrpәdirdi. Koftanın yaxasını qurşağacan açdı, sonra körpәsini
әmizdirmәyә hazırlaşan analar sayağı, sinәsini irәli verib,
döşünün birini çıxardı:
– Başqa heç nәyim yoxdur… bunu götürün, – qız elә bil
yuxuda danışırdı.
Qızın iri, dolu sinәsinә baxanda, bilinirdi ki, doğrudan,
körpә uşaq әmizdirir: şәffaf dәrisinin altından südü, az qala,
gözlә görmәk olardı. Amma birdәn-birә çevrilib, getmәyә
başladı. Gedә-gedә, dodağının altında nәsә mızıldanırdı,
yaxasını bağlamağı, döşünü içәri salmağı belә unutmuşdu.
O qızla görüşün tәәssüratından uzun müddәt ayrıla bilmәdim.
Sinәsi-başı açıq qız yolda tәk-tәnha addımlayır, arabir әlindәki
çörәk parçasından bir dişlәm götürürdü. Onun açıq sinәsi bu
soyuq, külәkli, tutqun qış günündә yeganә ağ, işıqlı lәkә kimi
görünürdü.
– Başı xarab olub, – nәhayәt, Rozetta dillәndi.
– Elәdir, – Mikele soyuq sәslә onun sözünü tәsdiqlәdi.
Almanlar heç yerdә gözә dәymirdi. Mikele dedi ki, bu
tәrәflәrdә tanışları yaşayır, gәlin onların evinә gedәk; yaxşı
adamlardır, çörәyi yumurtaya dәyişәn almanları tapmağa
kömәk elәyә bilәrlәr. Bir qәdәr yol getdikdәn sonra kәndarası
yoldan çıxıb, bağların arasıyla uzanan cığıra düşdük. Mikele
dedi ki, bu bağların hamısı tanışınındır; o, subay kişidir, vәkil
işlәyir, burada yaşlı anası ilә birgә qalır. On-onbeş dәqiqәdәn
sonra kiçik bir talaya gәlib çıxdıq. Burada divarları kәrpicdәn
olan kiçik, yöndәmsiz bir daxma vardı, damı büzmәli dәmirlә
döşәnmişdi. Mikele әlini gözünün üstünә tutub, daxmanın
pәncәrәsindәn içәriyә boylandı, ev sahibinin içәridә olduğunu
görüb şüşәni tıqqıldatdı. Qapı açılanacan xeyli gözlәmәli
olduq. Nәhayәt, qapı yavaş-yavaş açıldı, vәkil ayağını sürüyә-
sürüyә bayıra çıxdı. Bu, әlli yaşlarında dolu kişiydi, sifәti fil
sümüyü rәngindә, ağappaq idi; pırtlaşıq, qalın, qara saçları
vardı, domba gözlәri tez-tez sulanırdı, burnu qarmağa oxşayırdı,

196