Page 183 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

yadımdadır, dekabrın iyirmi beşi, sübhçağıydı. Gözәl hava
vardı – yağış yağmırdı, göy üzü tәrtәmiz idi. Sәhәr tezdәn
daxmadan çıxanda gördüm ki, qaçqınlar vә kәndlilәr iki
xaricini üzük qaşı kimi dövrәyә alıblar. Onlardan biri mavigözlü,
sarışın kişi idi, burnu nazik, uzun dodaqları qıpqırmızıydı,
sivri saqqal saxlayırdı. Digәri isә ucaboy, arıq, göygöz, qarasaç
oğlan idi. Bәstәboy sarışın kişi italyanca birtәhәr danışa bilirdi.
Mәlum oldu ki, ingilisdirlәr, sarışın zabit idi, arıq isә sadә
matros; onları Roma yaxınlığında, Ostiyada gәmidәn düşürüblәr.
Onlara bәzi qurğuları dinamitlә partlatmaq tapşırılıbmış.
Әsgәrlәr tapşırığı yerinә yetirib, sahilә qayıdanda görüblәr ki,
gәmi yoxdur, bir çox başqaları kimi qaçıb gizlәnmәli olublar.
Yağışlı günlәrdә Serioneta yaxınlığında, bir kәndlinin evindә
qalıblar, havalar düzәlәn kimi cәbhә xәttini keçib, Neapola
getmәk üçün yola çıxıblar. Xidmәt etdiklәri hәrbi hissәnin
komandanlığı Neapolda yerlәşirmiş. Bu izahatdan sonra
kәndlilәr onları sorğu-suala tutdular. Qaçqınlar cәbhәdә baş
verәnlәrdәn xәbәr tutmaq istәyir, müharibәnin nә vaxt
qurtaracağını soruşurdular. Amma bu adamlar bizdәn çox
bilmirdilәr: artıq neçә ay idi ki, dağlarda, savadsız kәndlilәrin
arasında yaşamışdılar. O kәndlilәr ki, dünyadan bixәbәrdilәr,
bәlkә, heç müharibә getdiyini dә bilmirdilәr. Nәhayәt, qaçqınlar
onların heç nә bilmәdiyinә әmin olduqdan sonra yavaş-yavaş
dağılışmağa başladılar. İngilislәrә kömәk etmәk lazım idi,
amma heç kәs yardım әli uzatmaq fikrindә deyildi. Dağılışarkәn
bir-birinә deyirdilәr ki, ingilislәrә baş qoşmaq tәhlükәlidir,
almanların qulağına çatsa, günümüzü göy әsgiyә bükәrlәr.
Bir azdan ingilislәr maçeranın ortasında tәk qaldılar. Cındırından
cin ürkәn, üzlәrini saqqal basmış ingilislәr qızmar günәşin
altında çaşqın, karıxmış görünürdülәr.
Boynuma alıram ki, onlarla ünsiyyәt qurmaqdan çәkinirdim.
Özümә görә yox, Rozettaya görә qorxurdum. Amma Rozettanın
sözlәri mәni utandırdı:

183