Page 182 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

oldu ki, almanlar basqınları dayandırıblar, hәr halda, dağın bu
tәrәfindә gözә dәymirdilәr. Odur ki, dağın başına qalxmağın
daşını atıb, әvvәlki hәyatımıza qayıtdıq. Sözün düzü, dağ
başında, tәbiәt qoynunda keçirdiyimiz mәsud günlәr yadıma
düşәndә burnumun ucu göynәyirdi, yenidәn o gözәl günlәrә
qayıtmaq istәyirdim. Orada, yuxarıda gecә-gündüz müharibә,
ingilislәr, almanlar, aclıq barәdә danışan qaçqınlar vә kәndlilәr
yox idi; qaranlıq daxmada yaşıl ağac budaqlarından ocaq
çatıb, dadsız-duzsuz yemәk hazırlamaq üçün әziyyәt çәkmәk
lazım deyildi; haqqında danışdığım hadisәlәri nәzәrә almasaq,
dağın başında heç nә düşdüyümüz ağır vәziyyәti yadımıza
salmırdı. Bәzәn bizә elә gәlirdi ki, Rozetta, Mikele vә mәn
hәr gün ekskursiyaya gedirik, vәssalam. Qış olsa da, hava
günәşliydi, elә bil may ayı idi, bir tәrәfindә Çoçariyanın qarlı
dağları, digәr tәrәfindә isә Fondi düzәngahının arxasındakı
dәniz göz oxşayırdı. Hәr gün ayaq basdığımız çәmәnlik dәfinә
basdırılmış sehrli mәkana oxşayırdı. Uşaqlıqda bu barәdә çox
rәvayәtlәr eşitmişdim. Amma bilirdim ki, burada dәfinә-filan
gizlәdilmәyib. Bununla belә, nә qәdәr tәәccüblü dә olsa, bu
dәfinәni tapdım. Hәm dә yerin altında yox, öz içimdә. Bu
dәfinә – içimdәki rahatlıq, heç bir qorxu vә hәyәcanın olmaması
idi. Özümә vә әtrafımdakı adamlara inanmağa, etibar etmәyә
başlamışdım. Bütün bu hisslәr mәndә hәmin o sehrli çәmәnlikdә
tәk-tәnha gәzişәrkәn yaranmışdı. Bundan sonra da uzun illәr
hәmin vaxtları hәyatımın әn gözәl günlәri kimi xatırladım.
Düzdür, onda çox kasıb idim, ehtiyac içindәydim: yalnız
pendir-çörәklә qidalanır, otluqda yatırdım, başımı soxmağa
daxmam belә yox idi; mәn insandan çox, vәhşi heyvan kimi
yaşayırdım.
Dekabrın sonlarında, Milad bayramı әrәfәsindә iki ingilis
gәldi. Amma onlar Qarilyano әtrafında vuruşan ingilislәr
deyildi, bir çox başqaları kimi cәbhәdәn qaçıb, dağ yollarıyla
bizim yanımıza, Sant-Yeufemiyaya gәlib çıxmışdılar. Yaxşı

182