Page 177 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

özümü pis hiss etmәyә başladım. Yox, pendiri oğurladıqlarına
görә hirslәnmirdim – qarışıq zәmanәdә yaşayırdıq, oğurluq
artıq cinayәt sayılmırdı. Mәni özümdәn çıxaran onların sәs
tonu, danışıq tәrzi idi: fikirlәşirdim ki, baş leytenant belә
danışmamalı, әdәb qaydalarına riayәt etmәlidir. Üstәlik, o,
әdalarından kübar cәmiyyәtin adamına oxşayırdı. İstәnilәn
halda, bu adamların hәrәkәtinә haqq qazandırmaq mümkün
deyildi, onlar heç dә yaxşı iş tutmamışdılar: kәndli onlara әl
tutmuş, yaxşılıq etmişdi, әvәzindә bu da onların “sağ ol”u!
Әvvәlcә onlara irad tutmaq istәsәm dә, heç nә demәdim. Biz
otluqda әylәşib yemәyә başladıq. Qarabәniz әsgәr dil-boğaza
qoymur, әsasәn dә, özündәn danışırdı. Sözlәrindәn belә çıxırdı
ki, böyük torpaq mülkiyyәtçisidir, özü dә müharibәdә zabit
kimi fәrqlәnib. Sarışın günәş işığında gözlәrini qıyıb dinlәyir,
arabir atmacalarla onun sözünü kәsir, o isә heç nә olmayıbmış
kimi öyünmәyә davam edirdi. Mәsәlәn, qarabәniz deyәndә ki,
mәnim malikanәm var, sarışın tez sözә qarışırdı:
– Cib dәsmalı böyüklükdә üç qarış torpağın var dә…
– Yox, mәnim torpaqlarımı yalnız atla gәzmәk olar.
Yaxud:
– Özümlә patrul götürüb meşәyә yollandım. Meşәdә, әn
azından, yüz düşmәn әsgәri pusqu qurmuşdu.
– Gop elәmә, mәn dә oradaydım, vur-tut beş-altı әsgәr
vardı.
– Elә deyil, yüz nәfәrdәn az olmazdılar… Düzdür, kolluqların
arxasından qәfil çıxdılar, saymağa imkanım olmadı. Belә
anlarda düşmәnlәri saymırlar, çünki buna macal olmur, amma
onlar yüzdәn az deyildilәr, buna şübhә yoxdur.
– Bir az azalt, deyirәm axı, beş-altı nәfәr olardılar.
Söhbәt belәcә davam edirdi. Qarabәniz әsgәr gözünü dә
qırpmadan, şövqlә yalan-palan quraşdırıb danışır, sarışın isә
könülsüz-könülsüz etiraz edirdi. Nәhayәt, qarabәniz әsgәr
atәşkәs elan olunan gün italyan ordusunun pәrәn-pәrәn düşmәsi
barәdә danışmağa başladı.

177