Page 172 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

tapa bilәrәm. Bәlkә dә, ona görә ki, zümrüd rәngli otların özü
daş-qaşa bәnzәyirdi, hәm dә uşaqlıqda çox eşitmişdim ki, bu
yerlәrdә dәfinә gizlәdilib. Lakin, tәbii ki, heyvanların qidalandığı
adi otlardan savayı, heç nә tapmaq mümkün olmadı. Yalnız
bir dәfә dörd yarpağı olan yonca tapıb, Mikeleyә verdim, o da
onu öz portmanatına qoydu. Yәqin ki, mәnim könlümü xoş
etmәk istәyirdi, çünki özü belә şeylәrә inanan deyildi.
Vaxt çox lәng gedirdi; günәş sәmaya yüksәlir, hava get-
gedә isinirdi. Hәtta bәzәn koftamın düymәlәrini açıb otluğa
uzanır, çimәrlikdәymiş kimi, özümü günә verirdim. Mikele vә
Rozetta sәhәr yemәyi zamanı gәlib çıxırdılar. Birlikdә oturub
pendir-çörәk yeyirdik. Ondan әvvәl dә, sonra da çox lәzzәtli
yemәklәr yemişәm, amma kәpәkli qarğıdalı unundan bişirilmiş
o qara çörәyin, o qoyun pendirinin dadı damağımdan getmәyib.
Pendir o qәdәr bәrk olurdu ki, onu çox zaman daşla, çәkiclә
sındırmalı olurduq. Bununla belә, mәnә elә gәlirdi ki, hәyatımda
bundan lәzzәtli heç nә yemәmişәm. Sәhәr gәzintisi, tәmiz dağ
havası iştahamızı birә-beş artırırdı. Ola bilsin, bu, hәm dә bizi
qarabaqara izlәyәn tәhlükә hissinin doğurduğu tәәssüratdan
irәli gәlirdi. İstәnilәn halda, hәyatımda ilk dәfәydi ki, bu cür
lәzzәtlә yemәk yeyirdim. Gözünün qurdunu öldürmәk, qidanın
dadını, yemәyin nә qәdәr vacib vә xeyirli olduğunu hiss etmәk
әsl xoşbәxtlikdir. Onu da deyim ki, Sant-Yeufemiyada yaşamağa
başladığım vaxtdan bu yana, ilk dәfәdi ki, qeyri-şüuri, mexaniki
olaraq gördüyüm işlәr üzәrindә baş sındırmağa başladım.
Mәsәlәn, indiyәcәn heç vaxt yuxuyla yemәyi bir-biri ilә
müqayisә etmәmişdim: hәr ikisi insana lәzzәt verir, eyni
zamanda onu qüvvәtlәndirir; olduğumuz şәraitdә üst-başımızı,
bәdәnimizi tәmiz saxlamaq çox çәtin idi, odur ki, çimәrkәn
duyduğum hәzzin yerini heç nә vermәzdi; tәbii ehtiyacları
ödәmәk dә onun kimi… Şәhәrdә belә şeylәr çox vaxt almır,
çox zaman insanlar fәrqinә varmadan, sanki yuxudaymış kimi
hәrәkәt edirlәr. Burada isә hәr şey başqa cür idi. Mәnә elә

172