Page 171 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

Mikele vә Rozetta bizdәn aralanıb, çiçәk toplayır, ya da nә
barәdәsә söhbәt edirdilәr. Daha doğrusu, Mikele danışır,
Rozetta qulaq asırdı. Özüm dә uzağa getmirdim, vaxtımın
çoxunu elә buradaca keçirirdim. Mәn tәk qalmağı xoşlayırdım:
Romada yaşadığım vaxtlarda tez-tez tәk qalırdım, amma Sant-
Yeufemiyada tәnhalığa çәkilmәk mümkün deyildi. Çünki
gecәlәr Rozettayla yatırdım, gündüzlәr isә qaçqınların әlindәn
tәrpәnmәk olmurdu. Tәk qalanda maraqlı illüziyaya qapılırdım,
mәnә elә gәlirdi ki, hәyat dayanıb vә mәn әtrafa rahatca nәzәr
sala bilirәm; әslindә isә, vaxt әvvәlki qaydada keçib-gedir,
amma mәn bunu hiss etmirdim. Bu yerlәrdә sükut hökm
sürürdü; yalnız hәrdәnbir yaxınlıqdakı vadidә otlayan heyvanların
zınqırovlarının sәsi eşidilirdi; lakin bu sәslәr buradakı sakitliyә
vә rahatlığa xәlәl gәtirmir, әksinә, daha cazibәli edirdi. Arabir
su quyusuna yaxınlaşır, әyilib uzun-uzadı aşağıya baxırdım.
Dәrin quyu idi, hәr halda, mәnә elә gәlirdi; quyunun divarları
quru idi, dibindәki suyu isә güclә görmәk olurdu. Daşların
arasında gözәl ayıdöşәyilәr bitmişdi, onların qara gövdәciyi,
lәlәyә oxşayan yaşıl, xovlu yarpaqları göz oxşayırdı; quyunun
divarlarını yuxarıdan-aşağıyacan örtmüş ayıdöşәyilәr suda әks
olunurdu. Gözümü quyunun dibinә zillәyib, uşaqlıq vaxtlarımı
xatırlayırdım. Uşaqlıqda belәcә, mәni hәm qorxudan, hәm dә
sirli bir qüvvәylә özünә cәzb edәn quyulara baxmağı xoşlayardım.
Onda mәnә elә gәlirdi ki, quyular – yerin tәkinә, başqa bir
dünyaya aparan dәliklәrdir; quyuya atılıb, pәrilәrin, qnomların
yaşadığı hәmin dünyaya düşmәk istәyirdim. Bәzәn o qәdәr
baxırdım ki, gözlәrim qaranlığa alışırdı vә suda öz әksimi
açıq-aydın görә bilirdim; onda yerdәn daş götürüb suya atır,
suyun üzündә әksimin necә dalğalandığına tamaşa edirdim.
Hәmin yaşıl çәmәnlikdә, yaylaya sәpәlәnmiş ağ, girdә
qaya parçalarının arasında gәzişmәyi sevirdim. Bu zaman
mәnә elә gәlirdi ki, uşaqlıq vaxtlarıma qayıtmışam; hәtta ümid
etmәyә başlamışdım ki, otların arasından qiymәtli daş-qaş

171