Page 166 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

hәrәkәti ilә bildirdi ki, yenә yumurta lazımdır. Onunla sağollaşıb,
gәldiyimiz cığırla Sant-Yeufemiyaya qayıtdıq.
Tommazino elә hәmin gün Sant-Yeufemiyanı tәrk edib,
dağlara, ailәsinin qaldığı yerә getdi. Ertәsi gün o, vadidәki
evinә bir kәndli göndәrdi – kәndli onun әşyalarını, döşәklәri
vә dәmir çarpayılarını iki qatıra yüklәyib, dağa apardı. Amma
Tommazino ailәsi ilә birlikdә qaldığı evdә dә özünü rahat hiss
etmirdi, odur ki, bir neçә gündәn sonra arvad-uşağı da götürüb,
dağın başındakı mağaraya çәkildi. Bu, girişi ağac vә qaya
parçaları ilә yaxşıca maskalanmış böyük, dәrin bir mağaraydı.
Mağaranın üst tәrәfindә kәllә qәndә oxşayan nәhәng, boz
qaya ucalırdı. Bu qayanı vadidәn dә görmәk olurdu. Nә vaxtsa
qaçaq-quldurun özünә mәskәn etdiyi bu mağaraya indi Tom-
mazino öz ailәsi ilә pәnah gәtirmişdi. Ona elә gәlirdi ki, bura
tәhlükәsiz yerdir, daha bombardmandan qorxmağa dәymәz.
Amma deyәsәn, qorxu qanına işlәmişdi, hәtta bu topdağıtmaz
mağarada belә, rahatlıq tapmır, bütün günü qızdırmalı adamlar
kimi titrәyir, bir küncә qısılıb, yorğanı başına çәkirdi.
– Özümü yaxşı hiss etmirәm, pisәm, çox pisәm, – o, dur-
madan iniltili, hәzin sәslә tәkrarlayır, heç nә yemirdi; yuxusunu
itirmişdi, göz önündә şam kimi әriyirdi.
Bir dәfә onu ziyarәt etdim. O qәdәr arıqlamış, әldәn
düşmüşdü ki, tanımaq olmurdu. Mağaranın girişindә arxasını
divara söykәyib oturmuşdu, yorğana bürünsә dә, tir-tir titrәyirdi.
Xәstә olduğunu bilmirdim, ona görә dә onu lağa qoyub
gülmәyә başladım:
– Nәdәn qorxursan, Tommazino? Bu mağarada bomba
sәnә neylәyәcәk? Niyә qorxusan? Yoxsa sәnә elә gәlir ki,
bombalar meşәdә ilan kimi sürünә bilir? Sürünә-sürünә gәlib,
mağaraya girәcәk, yatağına soxulacaqlar?
O sanki mәnim nә dediyimi başa düşmür, elә hey
tәkrarlayırdı:

166