Page 163 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

dağlara bomba atmazlar. Bahalı bombaları daş-kәsәyin üstünә
atmağın nә mәnası var axı? Odur ki, sakit sәslә Rozettaya
dedim:
– Eşidirsәn, tәyyarәlәrdi.
Buludsuz sәmada üç sıraya düzülmüş ağ, gümüşü tәyyarә
eskadrilyası göründü. İrәlidә tәk uçan tәyyarә sanki arxada
gәlәnlәrә yol göstәrirdi. Gözümü ona zillәmişdim, birdәn
sәmada qırmızı bayraqcıq gördüm. İstәr-istәmәz Mikelenin
sözlәrini xatırladım – o demişdi ki, sәmada peyda olan bu
bayraqcıq bomba atmaq üçün işarәdir. Bunu yenicә xatırlamışdım
ki, tәyyarәlәrdәn başımıza bombalar yağmağa başladı. Doğrudur,
böyük sürәtlә düşәn bombaları görmürdük, amma lap
yaxınlığımızda elә dәhşәtli partlayış oldu ki, yer ayağımızın
altından qaçdı, elә bil güclü zәlzәlә baş verdi. Әslindә isә, yer
yırğalanmırdı, dağdan qopmuş qaya parçaları üzüaşağı
yuvarlanırdı. Әtrafımızda daşlardan da çox, itiuclu, yastılanmış
dәmir parçaları uçuşurdu, hәr biri mәnim çeçәlә barmağım
böyüklükdәydi. Onlardan biri bizә dәysәydi, yerimizdәcә
keçinәrdik. Toz-duman göyә bülәnd olmuşdu, göz-gözü gör-
mürdü. Mәni öskürәk tutdu. Qorxudan sarımı udmuşdum, tez
Rozettanı sәslәmәyә başladım. Toz yatandan sonra yerә
sәpәlәnmiş çoxlu qәlpә vә parçalanıb-dağılmış kaktus yarpaqları
gördüm.
– Mәn buradayam, ana! – birdәn Rozettanın sәsini eşitdim.
Möcüzәyә-filana inanan adam deyilәm, amma onda Rozettanı
bağrıma basıb, әtrafa sәpәlәnmiş dәmir qırıntılarına baxa-
baxa fikirlәşdim ki, bizi ölümdәn yalnız möcüzә xilas edә
bilәrdi. Qızı qucaqlayıb öpür, әlimlә bәdәnini yoxlayırdım:
sağ-salamat olduğuna inana bilmirdim. Sonra, dediyim kimi,
bizdәn otuz addım irәlidә gedәn Tommazino yadıma düşdü,
gözlәrimlә onu axtarmağa başladım. Әtrafda xurd-xәşil olmuş
kaktuslardan savayı, heç nә gözә dәymirdi. Birdәn haradansa
yeknәsәq iniltili sәs eşitdim:
– Aman tanrım, bu nә işdir? Ah, Madonnam, mәnim
Madonnam…

163