Page 164 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Onun yaralandığını zәnn etdim, Rozettanı sağ-salamat
tapanda bәrk sevindiyim üçün xәcalәt çәkmәyә başladım,
hәtta fikirlәşdim ki, ola bilsin, yanımda adam ölür, doğrudur,
ondan xoşum gәlmir, amma hәr halda, insandır, lap hәmişә öz
xeyrini güdsә dә, bizә çox kömәyi dәyib. İnilti sәslәri gәlәn
tәrәfә qaçdım. Fikirlәşirdim ki, Tommazinonu qan içindә yerә
yıxılmış görәcәyәm. Onu mağarada tapdım. Әslindә, buna
mağara da demәk olmazdı, o, qayadakı oyuqlardan birindә
gizlәnmişdi, kәnardan baxanda qınına çәkilmiş ilbizә oxşayırdı.
Başını әllәri arasına alıb, bәrkdәn zarıyırdı. Ona dedim:
– Tommazino, hәr şey qurtardı… Bu dәlmәkdә neynirsәn?..
Şükür Allaha, bizә heç nә olmadı.
O, cavab vermәk әvәzinә, yenә zarımağa başladı:
– İlahi, mәnim Madonnam…
Çox tәәccüblәndim vә sәrt sәslә dedim:
– Çıx oradan, Tommazino, vadiyә getmәliyik, sonra gec
olacaq.
– Mәn heç yerә getmәyәcәyәm, – dedi.
– Necә yәni, burada qalmaq istәyirsәn?
– Aşağıya enmәyәcәm… Dağın başına qalxacam, әn yüksәk
zirvәyә, әn dәrin mağaraya, yerin altına girib, orada qala-
cam… artıq mәnә heç nә lazım deyil.
– Bәs işlәrin necә olacaq, Tommazino?
– Cәhәnnәm olsun işlәr.
Deyәsәn, indiyәcәn özünü oda-közә vuran, heç vaxt işindәn
qalmayan Tommazino zarafat elәmirdi, başa düşdüm ki, tәkid
etmәyin xeyri yoxdur. Amma hәr ehtimala qarşı dedim:
– Heç olmasa, bizi aşağıya kimi ötür… Narahat olma, bu
gün tәyyarәlәr qayıtmayacaq.
– Özünüz gedin… – dedi, – mәn qalıram.
O, yenә dә dala-qabağa yırğalana-yırğalana Madonnanı
çağırmağa başladı. Onda biz onunla sağollaşıb, cığırla aşağıya,
vadiyә üz tutduq.
Vadidә, portağal bağının kәnarında budaqlarla örtülmüş
tank vә mavi, yaşıl, qәhvәyi lәkәlәri olan çadır gördük. Altı-

164