Page 160 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

arxayın-arxayın geriyә qayıdarkәn, axırdan ikinci tәyyarә
birdәn-birә alışıb-yanmağa başladı. Tәyyarәni bürüyәn qırmızı
alov dillәri sәmada şәrf kimi dalğalanırdı. Zenit topunun
mәrmisi hәdәfә dәymişdi. Vurulan tәyyarә dәstәdәn geridә
qaldı, onu ağuşuna almış alov vә tüstü burulğanı getdikcә
böyüyür, göy üzünә dağılırdı. İndi qaçqınlar başqa şeylәr
qışqırırdı:
– Afәrin, almanlar, onlara bu da azdır! Vurun bu qatillәri!
Tәyyarәlәrini yandırın!
Birdәn Rozettanın hәyәcanlı sәsini eşitdim:
– Ora bax, ana, paraşütçülәri görürsәn?
Doğrudan da, yanan tәyyarә dәnizә doğru uzaqlaşdıqca,
sәmada bir-birinin ardınca paraşütlәrin ağ çәtirlәri açılırdı,
hәr çәtirin altında cücü böyüklükdә bir qaraltı görünürdü.
Yavaş-yavaş yerә enәn yeddi-sәkkiz paraşüt gözә dәyirdi.
Zenit topları artıq susmuşdu. Vurulan tәyyarә әyri xәtlә enәrәk,
tәpәnin arxasında gözdәn itdi vә tezliklә oradan güclü partlayış
sәsi eşidildi. Bununla da hәr şey qurtardı. Әtrafa yenidәn
sükut çökdü, yalnız uzaqdan, tәyyarәlәrin uçub getdiyi tәrәfdәn
arabir uğultu sәslәri gәlirdi. Qaçqınlar hәlә dә maçeranın
üstündә ora-bura qaçışır, ağlaşırdılar. Gümüşü paraşütlәr hәlә
havada yellәnirdi. Bütün Fondi tüstü-dumana bürünmüşdü,
adda-budda yanan evlәri güclә görmәk olurdu.
İngilislәr sanki qaçqınların evlәrini yerlә yeksan etmәk
üçün gәlmişdilәr. Hәmin gün Mikelenin nә qәdәr daşürәkli
adam olduğunu özüm üçün bir daha yәqinlәşdirdim. Axşam
daxmada oturub, baş vermiş hadisәlәr barәdә danışırdıq.
Mikele birdәn-birә qayıtdı ki:
– Qәzetlәr bizim tәyyarәlәrin düşmәn şәhәrlәrini bombala -
dı ğını yazanda, bilirsiniz, bu ağlayıb-sıtqayan qaçqınlar nә
deyirdilәr? Öz qulaqlarımla eşitmişәm, deyirdilәr ki, bu şәhәr -
lәri bombalayırlarsa, demәli, günahları var, belә dә lazımdır.
– Bәs öz ev-eşiyini itirib, qaraçılar kimi çöllәrә düşәn bu
zavallılara yazığın gәlmir? – ondan soruşdum.

160