Page 155 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

üstünә qoyub, evә tәrәf getdi. Evdәn hәlә dә mәhşәr ayağına
çәkilәnlәrin çığırtısına bәnzәr ah-vay eşidilirdi. Maçeranın
ortasında yalnız qarnı yırtılmış, dirәkdәn asılmış keçi qaldı.
Yağış isә hәlә dә yağırdı.
Birazdan Vinçensonu maçeraya gәtirdilәr. Kәndlilәr vә
qaçqınlar dәrhal onu üzük qaşı kimi dövrәyә alıb sorğu-suala
tutdu. Vinçenso çox da nәm-nüm elәmәdi.
– Mәn bunu istәmirdim, – elә bil sәsi başqa dünyadan
gәlirdi, – heç birimiz istәmirdik… axı müqәddәs Covanni…
O, mәnim oğlumun xaç atasıdır, mәn dә onun qızının… qan
su deyil, elә deyilmi? And olsun bizi yaradana, әlimi kәsәrdim,
amma oğurluq elәmәzdim… yalan deyirәmsә, qoy buradaca
başıma ildırım düşsün.
– Biz sәnә inanırıq, Vinçenso, inanırıq… Yaxşı, bәs necә
oldu ki, malları oğurladın?
– Nәsә bir sәs idi… bütün günü içimdәn bir sәs gәlirdi:
“Çәkici götür, divarı sındır… çәkici götür, divarı sındır…” Nә
gecә rahatlığım vardı, nә gündüz.
– Sәn dә dözmәdin, çәkici götürüb, divarı sındırdın…
elәdir?
– Elәdir.
Kәndlilәr vә qaçqınlar qәhqәhә çәkib gülmәyә başladılar.
Sonra Vinçensoya bir neçә sual da verdilәr vә nәhayәt, onu
rahat buraxıb, İnyasio ilә keçinin yanına qayıtdılar. Amma
Vinçenso, dәrhal әkilib-getmәk әvәzinә, ev-ev dolaşmağa
başladı. O, әvvәlcә bir stәkan çaxır istәyir, sonra yenә içindәn
gәlәn sәs barәdә danışmağa başlayırdı. Hamı ona gülürdü, o
isә elә bil nә baş verdiyini anlamırdı. O, tükü yolunmuş
kәdәrli toyuğa oxşayırdı. Axşama yaxın Vinçenso ayağını
sürüyә-sürüyә çıxıb getdi, üz-gözündәn narazılıq yağırdı, sanki
Filipponu yox, onun özünü qarәt etmişdilәr.
O axşam daxmada keçi bağırsağı qızardırdım, Paridenin
ailәsi isә ocağın kәnarında oturmuşdu. Bu vaxt Mikele içәri
girdi.

155