Page 154 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

cibinә saldı vә oradan kiçicik bir qutu çıxardı. Sanki öz әli ilә
qoymuşdu. Mikele sakit sәslә dedi:
– Oğrunu uzaqda axtarmaq lazım deyil… bu, bacımın
üzüyüdür.
O, qutunu açıb, brilyant qaşlı üzüyü hamıya göstәrdi. Son-
radan öyrәndim ki, Filippo bu üzüyü qızının ad günündә
hәdiyyә edibmiş. Üzüyü görәn kimi, Filippo sәsini başına atdı
vә onu tutub-saxlayanların әlindәn çıxıb, bıçaqla Vinçensonun
üstünә yeridi. Amma Vinçenso әhatәsindәki adamların arasından
son dәrәcә qıvraq hәrәkәtlә sivişib, cığırla üzüaşağı qaçmağa
başladı. Filippo onun ardınca qaçmaq istәdi, amma çatmayacağını
başa düşüb, ayaq saxladı: Filipponun ayaqları gödәk, qarnı
yekәydi, Vinçenso isә dәvәquşu kimi uzun ayaqları olan,
ucaboy, arıq adam idi. Onda Filippo yerdәn daş götürüb,
ortağının arxasınca fırlatdı:
– Oğru! Oğru!
Filipponun әvәzinә Vinçensonu qaçqınlar tutmağa çalışırdı.
Ona görә yox ki, Filipponun mallarını geri qaytarmaq istәyirdilәr,
ona görә ki, dava-dalaş qanlarını coşdurmuşdu, özlәri dә
yumruqlarını işә salmaq istәyirdilәr. Cavan kişilәrdәn ikisi-
üçü dovşan kimi aradan çıxmağa çalışan Vinçensonu haqladı,
qollarından yapışıb, geri gәtirdi. Aşağıya doğru iri daşlar
atmağa davam edәn Filippo (bu daşlarla adamı asanca öldürmәk
olardı) artıq yorulmuşdu, ağır-ağır nәfәs alırdı. Nәhayәt, әl
saxlayıb, maçeranın kәnarında gözlәmәyә başladı, İnyasionun
qanlı bıçağı hәlә dә әlindәydi. Bu vaxt Mikele atasına yaxınlaşıb
dedi:
– Mәslәhәt görürәm ki, evә qayıdasan.
– Onu öldürәcәm.
– Evә qayıtmalısan.
– Öldürmәk istәyirәm, onu öldürmәliyәm.
– Bıçağı mәnә ver, özün dә evә qayıt.
Qәribә dә olsa, oğulun sakit davranışı ataya da tәsir etdi –
Filippo artıq o qәdәr dә qәzәbli görünmürdü: o, bıçağı stolun

154