Page 149 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

ludlardan isә yağışla birgә buzlu qar dәnәlәri әlәnirdi. Yağışla
qarın bu qarışığı sifәtimizә iynә kimi batırdı. Bizim kürәmiz
vardı, amma otağımızı isitmәyә gücü çatmırdı, odur ki, yataqda
bir-birimizә qısılıb uzanır, vaxtımızın çoxunu yorğan-döşәkdә
keçirirdik. Başqa vaxtlarda isә daxmaya gedir, qaranlıqda,
bütün günü yanan ocağın kәnarında otururduq. Adәtәn,
günortaya yaxın yağış bir müddәt dayanır, amma buludlar
dağılmaq bilmirdi. Sanki buludlar yenidәn işә başlamaq üçün
nәfәs dәrirdi. Bu zaman uzaqda, dәnizin üzәrindә duman
qatılaşmağa başlayırdı. Günün ikinci yarısında isә yağış yenidәn
başlayır, artıq ara vermәdәn, sәhәrәcәn yağırdı. Mikele hәmişә
yanımızda olurdu: o danışır, bizsә qulaq asırdıq. Nә barәdә
danışırdı? Hәr şeydәn bir az. Mikele danışmağı sevirdi, özü
dә professor vә ya vaiz әdasıyla. Ona tez-tez deyirdim: “Sәndәn
yaxşı keşiş çıxardı, Mikele. Heyif, bazar günlәri kilsәdә
camaata әla moizәlәr oxuyardın!”
Amma onu “boşboğaz” adlandırmaq olmazdı; danışdıqları
hәmişә maraqlı olurdu, naqqallar isә әvvәl-axır adamı bezdirir.
Mikele elә maraqlı şeylәr danışırdı ki, çox vaxt әlimdәki işi
qoyub, ona qulaq asırdım. Mikelenin ağzı qızışanda dayanmaq
bilmirdi, fәrqindә dә olmurdu ki, bәlkә, artıq gecdir vә ya
çıraq sönüb, yaxud, bәlkә, Rozettayla mәn bir neçә dәqiqәliyә
tәk qalmaq istәyirik. Monoton tәsir bağışlasa da, hәmişә odlu-
alovlu vә sәmimi danışırdı, bәzәn onun sözünü kәsib: “Yaxşı,
yatmaq vaxtıdır” vә ya “gedәk, nahar elәyәk,” – deyәndә
dilxor olur, tәәccüblәnirdi. Üzündә belә bir ifadә yaranırdı:
“Yelbeyin, yüngül qadınlarla danışmaq belәdir dә, boş yerә
vaxt itirmәkdir”.
Yağışların ara vermәdiyi qırx gün әrzindә maraqlı heç nә
baş vermәdi. Filippo vә onun ortağı Vinçensonun başına
gәlәnlәrdәn savayı. Sizә bu barәdә danışmaq istәyirәm. Sәhәr
tezdәn idi; yağış çisәlәyirdi, göy üzü dәniz tәrәfdәn gәlәn
qara buludlarla örtülmüşdü. Filippo Paridedәn aldığı keçini

149