Page 150 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

kәsmәyә hazırlaşırdı. Keçini kәsib satacaq vә әlbәttә, böyük
hissәsini özünә götürәcәkdi. Qaçqınlar dirәyә bağlanmış ala
keçinin әtrafına toplaşıb, bekarçılıqdan bir-biri ilә mübahisә
edirdilәr: heyvanın diri çәkisi nә qәdәrdir, kәsib tәmizlәyәndәn
sonra nә qәdәr әt qalacaq? Yağış hamını islatmışdı, ayağımız
topuğacan palçığın içindәydi. Birdәn Rozetta qulağıma pıçıldadı:
– Ana, keçiyә yazığım gәlir. Bax o, hәlә canlıdır, bir neçә
dәqiqәdәn sonra isә onu öldürәcәklәr… Mәndәn asılı olsaydı,
onu kәsmәzdim…
– Bәs onda nә yeyәrdin? – soruşdum.
– Çörәk vә tәrәvәz… mütlәq әt yemәliyik? Mәnim bәdәnim
dә әtdәndir, özü dә keçi әtindәn çox da fәrqlәnmir… onun
günahı nәdir? Nә olsun ki, heyvandır, dili-ağzı yoxdur, özünü
müdafiә elәyә bilmir?
Demәk istәyirәm ki, müharibәnin tüğyan etdiyi, insanların
aclıq çәkdiyi bir vaxtda Rozetta belә fikirlәşirdi. Ola bilsin,
bir qәdәr sadәlövh fikirlәşirdi, amma bu sözlәr onun nә qәdәr
dәrrakәli olduğunu göstәrir. Dediyim kimi, Rozettada heç bir
qüsur tapmaq mümkün deyildi – o, müqәddәslәr kimi kamil
insan idi. Bәlkә dә, onun kamilliyi tәcrübәsizliyin vә
mәlumatsızlığın nәticәsiydi, lakin istәnilәn halda, Rozetta
sәmimiydi, öz sözlәri ilә danışırdı. Sonralar gördüm ki, onun
kamilliyi istixanada yetişdirilәn, açıq havada isә solub-quruyan
çiçәk kimi kövrәk, qeyri-tәbii imiş. Amma o anlarda Rozettanın
sözlәri ürәyimi riqqәtә gәtirdi, bu cür rәhmdil, ürәyiyumşaq
qızım olduğuna görә Tanrıya şükür elәdim.
Nә isә, İnyasio adlı qәssab – o, heç qәssaba oxşamırdı,
gözlәri çuxura düşmüş, uzun bakenbard qoymuş, hәmişә
kәdәrli gәzib-dolaşan çalsaç bir adam idi – pencәyini soyundu.
Keçinin bağlandığı dirәyin yanında qәssab üçün stol qoyulmuşdu,
stolun üstündә iki mәtbәx bıçağı, böyük bir kasa vardı. İnyasio
xәstәxanada әmәliyyata hazırlaşan hәkimi xatırladırdı. O,
bıçaqlardan birini götürüb ovxarını yoxladı; sonra keçiyә
yaxınlaşdı, buynuzundan yapışıb boynunu geriyә qanırdı.

150