Page 152 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

lәkәlәrlә örtülmüşdü. Hәlә dә yağış çisәlәmәsinә baxmayaraq,
heç kәs çıxıb getmirdi. İnyasio yenidәn bıçağı әlinә götürdü,
keçinin qarnını yırtıb, barmaqlarını içәri saldı:
– Çezire, әlini gәtir.
Tez onun yanına qaçdım, o isә heyvanın qarnından
bağırsaqları çıxarıb, onları bir-birindәn yumaq çözürmüş kimi,
sәliqәylә ayırmağa başladı. O, bağırsaqları kәsib, qolumdan
asırdı. Bağırsaqlar isә istiydi, onların içindәn tökülәn ifrazat
әlimә bulaşır, dәhşәtli iy verirdi. İnyasio isә öz-özünә danışırmış
kimi, hey tәkrarlayırdı:
– Krallara layiq yemәk olacaq! Amma ikiniz da qadınsınız,
demәli, kraliçalara layiq… onları yaxşı-yaxşı tәmizlәmәk
lazımdır, sonra zәif odda bişirәrsiniz.
Elә bu an kimsә çağırmağa başladı:
– Filippo! Filippo!
Ardınca maçeranın kәnarında Filipponun ortağı Vinçensonun
başını, sonra çiyinlәrini, axırda isә bütün bәdәnini gördük.
Biz Sant-Yeufemiyadan öncә onun evindә qalırdıq. Nәfәsi
tıncıxmış, başdan-ayağa islanmış, üst-başı palçığa batmış
Vinçenso özünün sivri burnu, batıq gözlәri ilә qocalıb әldәn
düşmüş quşu xatırladırdı. O, hәlә maçeraya çatmamış, aşağıdan
qışqırmağa başlamışdı:
– Filippo, Filippo, evimiz yıxıldı… mәhv olduq…
Hamı kimi İnyasioya tamaşa elәyәn Filippo onun qarşısına
yüyürdü:
– Nә olub? Danış görәk! Nә baş verib?
Ancaq hiylәgәr Vinçenso özünü әldәn-dildәn düşmüş adam
kimi göstәrib, әlini sinәsinә sıxdı vә yenidәn tәkrarlamağa
başladı:
– Dәhşәt! Bәdbәxtlik!
İnyasio öz keçisiylә yaddan çıxmışdı, hamı Filippoyla
ortağının başına toplaşmışdı. Filipponun evinin pәncәrәsi
açıldı, qızıyla arvadı başlarını çıxarıb, әtrafa boylanmağa
başladılar. Nәhayәt, Vinçenso dedi:

152