Page 147 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

fransızlar, çexlәr – alman işğalı altında olan hamı hәr şeyindәn
mәhrum olub ölür… İndi növbә biz italyanlarındır… Nә qәdәr
ki başqaları ölürdü, sizdәn etiraz sәsi çıxmırdı… amma indi
öz başımıza gәlib… bu gün mәn, sabah sәn.
Mikelenin sözlәri hamını karıxdırdı, amma bu sözlәr
hamıdan çox Filippoya tәsir etmişdi. O, dәhşәtә gәlmiş adam
kimi titrәyirdi. Filippo dedi:
– Sәn hәlә dә zarafat elәyirsәn… amma biz indi o halda
deyilik.
– Sәninçün nә fәrqi var?.. “İngilislәr vә almanlar – ikisi dә
bir bezin qırağıdır” deyәn sәn deyildin?
– Bәs indi neylәyәk? – Filippo soruşdu.
İlk dәfә gördüm ki, onun “burada axmaqlar yoxdur”
mülahizәsinә söykәnәn müdrikliyinin nә bizim üçün, nә dә
onun özü üçün birqәpiklik qiymәti yoxdur. Mikele çiyinlәrini
çәkdi:
– Buranın sahibi almanlar deyil? Gedin onlardan soruşun
dә. Onlar sizә yol göstәrәr, bu kağızda yazılanları sizә izah
edәr.
Paride birdәn-birә Anita kimi danışmağa başladı:
– Tüfәng götürüb, qarşıma çıxan birinci almanı öldürәcәm.
Onu öldürәcәm… sonra, әlbәttә, mәni dә öldürәcәklәr. Ol-
sun… heç olmasa, o dünyaya özümlә bir alman apararam.
Mikele gülüb dedi:
– Afәrin, bax indi düz fikirlәşirsәn.
Başa düşmәdik, Mikele bununla nә demәk istәyir. Başını
itirmiş kәndlilәr ölәziyәn ocağa tamaşa edir, o isә hey gülürdü.
Nәhayәt, Mikele gülmәyini saxlayıb dedi:
– Bilirsiniz, neylәmәlisiniz? – hamı ümidlә onun üzünә
zillәndi, Mikele sözünә davam etdi: – Siz heç nә etmәmәlisiniz,
vәssalam. Elә bilin ki, bu әmrdәn xәbәriniz yoxdur. Öz evinizdә
qalın, indiyәcәn necә yaşayırdınızsa, elәcә yaşamağa davam
edin, almanların әmrlәrinә, hәdә-qorxusuna mәhәl qoymayın.

147