Page 159 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

qulağıma xoş gәlirdi. Bu sәs sanki almanlara vә italyan
faşistlәrә buralardan rәdd olub getmәyi әmr edirdi. Ürәyim
bәrk-bәrk döyünür, onları ümid dolu baxışlarla seyr edirdim.
Tәyyarәlәr Fondinin portağal bağlarının arasında güclә sezilәn
ağ evlәrә tәrәf uçurdu. Qәfildәn tәyyarәlәrin әtrafında ağ tüstü
topaları әmәlә gәlmәyә başladı, ardınca vadidәn alman zenit
toplarının quru, gurultulu sәslәri eşidildi. Qaçqınlar tәlaşa
düşdü:
– Atın, axmaqlar, atın, onsuz da, vura bilmәyәcәksiniz,
havaya atәş açırsınız… onların vecinә dә deyil.
Doğrudan da, zenit toplarının mәrmilәri tәyyarәlәrdәn yan
keçir, onlara xәtәr yetirә bilmirdi. Qәfildәn güclü partlayış
sәsi eşidildi. Partlayış o qәdәr güclü idi ki, zenit toplarının gu-
rultusu eşidilmәz oldu. Ağ tüstü topaları bu dәfә sәmada yox,
yerdә, Fondi bağlarının içindә, evlәrin arasında görünmәyә
başladı. Tәyyarәlәr şәhәri bombalayırdı.
Bu partlayışdan sonra baş verәnlәri heç vaxt unutmaram.
Ona görә ki, insanların üzündәki sevinc-şadyanalıq ifadәsinin
bircә anda ümidsizliklә, mәyusluqla әvәz olunduğunu bu vax-
tacan görmәmişdim. Şәhәrә bomba yağırdı, hәr tәrәfi ağ tüstü
topaları bürümüşdü; bir dәqiqә әvvәl tәyyarәlәrә sevinәn
qaçqınlar, indi ağlayıb-sıtqayırdılar. Eynilә Filipponun cehizi
oğurlanmış qızları vә arvadı kimi. Hamı qışqırır, maçerasının
üstündә ora-bura qaçır, vurnuxur, әllәrini yellәyәrәk, sanki
tәyyarәlәri saxlamaq istәyirdi:
– Mәnim evim, mәnim evim! Qatillәr! Onlar bizim evlәri
bombalayırlar, bizim evlәri, evlәri!..
Ağacın budağını silkәlәyәndә yerә tökülәn yetişmiş meyvәlәr
kimi, şәhәrә bir ucdan bomba yağırdı. Zenit toplarının gurul-
tu-şaqqıltısı yeri-göyü başına götürmüşdü. Tәyyarәlәr dәnizә
tәrәf, vadinin sonunacan irәlilәyib, Fondiyә yeni bombalar
yağdırmaq üçün geri döndülәr. Onların uçub getdiyini zәnn
edib sakitlәşәn qaçqınlar әvvәlkindәn dә betәr çığır-bağır
salmağa, ağlaşmağa başladılar. Eskadrilya öz işini görüb,

159